98. Yn seithfed—ac y mae'r gris hwn yn bwysicach na'r holl rai y soniwyd amdanynt eisoes—gorfoleddant â hyder, ymddiriedant heb siom, a llawenychant heb ofn; oherwydd y maent yn prysuro i edrych ar wyneb yr Un y buont yn ei wasanaethu yn ystod eu bywyd, ac y maent ar fedr derbyn ganddo eu gwobr mewn gogoniant.
99. Dyna drefn pethau ar gyfer eneidiau'r cyfiawn, ac o hyn allan y mae'n hysbys; cyn hynny soniais am ffyrdd poenedigaeth, sydd i'w dioddef o hyn allan gan y rhai a fu'n ddi-fraw.”
100. Atebais i fel hyn: “Pan fydd yr eneidiau wedi eu gwahanu oddi wrth y cyrff, a roddir cyfle iddynt weld yr hyn y buost yn ei ddisgrifio imi?”
101. Meddai ef wrthyf: “Caniateir iddynt saith diwrnod; am saith diwrnod cânt weld y pethau y soniwyd amdanynt eisoes; ar ôl hynny fe'u cynullir ynghyd yn eu trigfannau.”
102. “Os wyf yn gymeradwy yn dy olwg,” atebais innau, “dangos hyn hefyd i mi, dy was: ar Ddydd y Farn, a fydd yn bosibl i'r cyfiawn eiriol dros yr annuwiol, neu ymbil ar y Goruchaf am faddeuant iddynt?
103. A all rhieni eiriol dros eu plant, neu blant dros eu rhieni? A all brodyr eiriol dros frodyr, neu berthnasau dros geraint, neu gyfeillion dros y rhai sydd anwylaf ganddynt?”
104. Atebodd ef fi fel hyn: “Yr wyt yn gymeradwy yn fy ngolwg, ac am hynny fe ddangosaf hyn hefyd i ti. Y mae Dydd y Farn yn derfynol ac yn dangos i bawb y sêl a roir ar wirionedd. Yn yr oes bresennol ni all tad anfon ei fab, neu fab ei dad, neu feistr ei gaethwas, neu gyfaill yr un sydd anwylaf ganddo, i fod yn glaf ar ei ran, neu i gysgu, neu i fwyta, neu i gael ei iacháu ar ei ran.
105. Yn yr un modd, ni all neb fyth eiriol dros rywun arall; oherwydd, yn y dydd hwnnw, bydd yn rhaid i bob unigolyn ddwyn baich ei weithredoedd drwg ei hun, neu faich ei weithredoedd da.”
106. [36] Atebais innau: “Sut, ynteu, y mae gennym dystiolaeth fod rhai wedi eiriol felly dros eraill? Yn gyntaf, dyna Abraham yn eiriol dros y Sodomiaid, ac yna Moses dros ein hynafiaid a bechodd yn yr anialwch.
107. [37] Ar ei ôl ef, dyna Josua yn eiriol dros Israel yn amser Achan,
108. [38] a Samuel yn amser Saul. Eto, dyna Ddafydd yn eiriol oherwydd yr haint ddinistriol, a Solomon dros y rhai a fyddai'n dod i'r cysegr.
109. [39] Beth am Elias yn eiriol dros y rhai a dderbyniodd law, a thros ddyn marw, iddo gael byw?
110. [40] Beth am Heseceia yn eiriol dros y bobl yn amser Senacherib, a llawer o enghreifftiau eraill?
111. [41] Felly os gallai'r cyfiawn bledio dros yr annuwiol yn yr oes bresennol, pan yw llygredd wedi tyfu ac anghyfiawnder wedi cynyddu, pam na all hynny ddigwydd yn y dydd hwnnw?”
112. [42] “Nid y byd presennol hwn yw'r diwedd,” atebodd ef, “ac nid yw gogoniant Duw yn aros ynddo yn barhaol; dyna'r rheswm pam y gweddïai'r rhai cryf dros y rhai gwan.
113. [43] Ond bydd Dydd y Farn yn ddiwedd yr oes bresennol, ac yn ddechrau i'r oes anfarwol sydd i ddod: bydd llygredd wedi darfod,
114. [44] anghymedroldeb wedi ei ddileu, ac anghrediniaeth wedi ei thorri ymaith; ond bydd cyfiawnder wedi tyfu i'w lawn dwf, a haul gwirionedd wedi codi.
115. [45] Felly, ni bydd neb yn gallu tosturio wrth un a gafwyd yn euog yn y Farn, nac ychwaith ddarostwng un a gafwyd yn ddieuog.”