20. Mae dyn yn gadael ei dad, a'i magodd, a hyd yn oed ei wlad ei hun, er mwyn glynu wrth ei wraig.
21. Gyda hi y treulia'i oes, gan anghofio tad a mam a gwlad.
22. Rhaid felly ichwi ddeall mai gwragedd sydd yn eich rheoli. Onid er mwyn rhoi a chludo popeth i'ch gwragedd yr ydych yn llafurio ac yn chwysu?
23. Y mae dyn yn cymryd ei gleddyf a mynd allan i deithio, ysbeilio, lladrata; y mae'n hwylio ar fôr ac ar afon;
24. y mae'n wynebu llewod ac yn cerdded yn y tywyllwch; y mae'n lladrata, ysbeilio a dwyn, a'r cyfan er mwyn cludo'r ysbail i'w anwylyd.
25. Mae dyn yn caru ei wraig ei hun yn fwy na'i dad a'i fam.
26. Gwragedd a barodd i lawer golli eu synnwyr a mynd yn gaethweision;
27. o achos gwragedd y bu farw llawer, neu lithro a phechu.
28. Nid ydych yn fy nghredu eto? A yw'r brenin yn fawr ei awdurdod? Ydyw. A phob gwlad yn ofni ymyrryd ag ef? Ydyw.
29. Eto gwelais ef gyda'i ordderch Apame, merch yr enwog Bartacus, pan eisteddai hi ar ei law dde
30. a chymryd y goron oddi ar ei ben a'i gosod ar ei phen ei hun, a tharo'r brenin â'i llaw chwith.
31. Edrychai'r brenin yn geg-agored arni. Pan fyddai hi'n gwenu arno, gwenai yntau; pan fyddai hi'n gas wrtho, byddai'n gwenieithio i'w chael i gymod ag ef.
32. Foneddigion, rhaid bod gwragedd yn gryf os ydynt yn ymddwyn fel hyn.”
33. Ar hynny, edrychodd y brenin a'r arweinwyr ar ei gilydd, ond dechreuodd y llanc siarad am wirionedd.
34. “Foneddigion, onid yw gwragedd yn gryf? Mae'r ddaear yn fawr, y nefoedd yn uchel, a'r haul yn gyflym yn ei gwrs wrth droi o amgylch y ffurfafen a dychwelyd i'w le ei hun mewn un diwrnod.
35. Onid mawr yw'r sawl sy'n gwneud y pethau hyn? Ond mawr hefyd yw gwirionedd; yn wir y mae'n gryfach na phopeth arall.
36. Mae'r holl ddaear yn apelio at wirionedd; mae'r nefoedd yn ei glodfori a'r holl greadigaeth yn ysgwyd ac yn crynu, ac nid oes dim anghyfiawnder ynddo.