12. “Tawo, ingna ang imong mga katagilungsod nga kon ang matarong nga tawo magpakasala, ang iyang mga maayong binuhatan nga nahimo dili makaluwas kaniya. Ug kon ang daotang tawo mobiya sa iyang daotang binuhatan, dili siya silotan sa iyang mga nahimong daotan.
13. Kon moingon ako sa matarong nga tawo nga sigurado nga mabuhi siya, apan human niana nagpakasala siya kay nagsalig siya nga ang iyang maayong binuhatan makaluwas kaniya, kanang tawhana mamatay tungod sa iyang sala. Dili ko hinumdoman ang iyang maayong binuhatan.
14. Ug kon moingon ako sa daotang tawo nga sigurado nga mamatay siya, apan human niana mibiya siya sa iyang daotang binuhatan ug naghimo sa husto ug matarong —
15. pananglitan, giuli niya ang gigarantiya kaniya o ang iyang gikawat, gisunod niya ang mga tulumanon nga nagahatag ug kinabuhi, ug wala siya nagahimog daotan, kanang tawhana sigurado nga mabuhi — dili siya mamatay.
16. Ang bisan unsa nga sala nga iyang nahimo dili na hinumdoman batok kaniya. Tungod kay naghimo siya sa husto ug matarong, sigurado gayod nga mabuhi siya.
17. “Apan ang imong mga katagilungsod, Ezekiel, nagreklamo nga dili kuno husto ang akong pamaagi. Apan ang ilang pamaagi mao ang dili husto.
18. Kon ang matarong nga tawo mobiya sa pagkamatarong ug maghimo na ug daotan, mamatay siya.
19. Ug kon ang daotan mobiya sa iyang daotang binuhatan ug maghimo sa husto ug matarong, mabuhi siya.
20. O katawhan sa Israel, nag-ingon kamo nga ang akong pamaagi dili husto. Karon, hukman ko ang matag usa kaninyo sumala sa inyong mga binuhatan.”