1. Miingon ang Ginoo kanako,
2. “Tawo, ingna ang imong mga katagilungsod nga kon pasulongon ko ang mga kaaway sa usa ka dapit, ang mga lumulupyo niana nga dapit magpilig usa kanila nga mahimong magbalantay sa ilang siyudad.
3. Kon makita nianang magbalantay nga nagapadulong na ang mga kaaway, patingogon niya ang budyong aron sa pagpasidaan sa mga tawo.
4. Si bisan kinsa nga nakadungog sa budyong apan dili magpakabana niini, ug mamatay siya sa dihang gisulong sila, siya ra ang mabasol sa iyang kamatayon.
5. Tungod kay sa dihang nadungog niya ang budyong wala siya magpakabana. Busa siya ra gayod ang mabasol sa iyang kamatayon. Kay kon nagpakabana pa siya, naluwas unta niya ang iyang kaugalingon.
6. Apan kon makita sa magbalantay nga nagapadulong ang mga kaaway apan wala niya patingoga ang budyong aron sa pagpasidaan sa mga tawo, ug unya gisulong sila ug may mamatay kanila, paninglon ko ang magbalantay sa ilang kamatayon bisan namatay sila tungod sa ilang sala.”
7. Nagpadayon sa pag-ingon ang Ginoo, “Tawo, gipili ko ikaw nga magbalantay alang sa katawhan sa Israel, busa pamatia kining akong gisulti, ug pasidan-i dayon ang mga tawo.
8. Kon moingon ako sa daotang tawo nga sigurado gayod nga mamatay siya tungod sa iyang sala, unya wala mo siya pahimangnoi sa pagbiya sa iyang daotang binuhatan, ikaw ang akong paninglan sa iyang kamatayon.
9. Apan kon gipahimangnoan mo kadtong daotang tawo sa pagbiya sa iyang daotang binuhatan, unya wala siya magtagad sa imong gisulti, mamatay siya tungod sa iyang sala, apan wala kay tulubagon sa iyang kamatayon.
10. “Tawo, mireklamo ang katawhan sa Israel nga dili na kuno nila maagwanta ang silot sa ilang mga sala, ug daw sa mamatay na kuno sila tungod niini.