4. die land wat die Here voor die vergadering van Israel uit verower het — is ’n land vir vee, en u dienaars het vee.
5. Verder het hulle gesê: As ons genade in u oë gevind het, laat hierdie land aan u dienaars as ’n besitting gegee word; bring ons nie oor die Jordaan nie.
6. Maar Moses het die kinders van Gad en die kinders van Ruben geantwoord: Sal julle broers oorlog toe trek, en wil júlle hier bly?
7. Waarom tog wil julle die hart van die kinders van Israel daarvan afkerig maak om deur te trek in die land wat die Here aan hulle gegee het?
8. So het julle vaders gedoen toe ek hulle van Kades-Barnéa af gestuur het om die land te bekyk.
9. Toe hulle tot by die dal Eskol opgetrek en die land bekyk het, het hulle die hart van die kinders van Israel afkerig gemaak om in die land in te trek wat die Here aan hulle gegee het.
10. Daarom het die toorn van die Here dieselfde dag ontvlam, en Hy het gesweer en gesê:
11. Waarlik, geeneen van die manne wat uit Egipte opgetrek het, van twintig jaar oud en daarbo, sal die land sien wat Ek aan Abraham, Isak en Jakob met ’n eed beloof het nie; want hulle het nie volhard om My te volg nie —
12. behalwe Kaleb, die seun van Jefúnne, die Kenissiet, en Josua, die seun van Nun; want hulle het volhard om die Here te volg.
13. En die toorn van die Here het teen Israel ontvlam, en Hy het hulle veertig jaar lank in die woestyn laat rondswerwe, totdat die hele geslag verteer was wat kwaad gedoen het in die oë van die Here.