7. Ben Paddan'dan dönerken Rahel Kenan ülkesinde, Efrat'a varmadan yolda yanımda öldü. Çok üzüldüm, onu orada Efrat'a –Beytlehem'e– giden yolun kenarına gömdüm.”
8. İsrail, Yusuf'un oğullarını görünce, “Bunlar kim?” diye sordu.
9. Yusuf, “Oğullarım” diye yanıtladı, “Tanrı onları bana Mısır'da verdi.”İsrail, “Lütfen onları yanıma getir, kutsayayım” dedi.
10. İsrail'in gözleri yaşlılıktan zayıflamıştı, göremiyordu. Yusuf oğullarını onun yanına götürdü. Babası onları öpüp kucakladı.
11. Sonra Yusuf'a, “Senin yüzünü göreceğimi hiç sanmıyordum” dedi, “Ama işte Tanrı bana soyunu bile gösterdi.”
12. Yusuf oğullarını babasının kucağından alıp onun önünde yere kapandı.
13. Sonra Efrayim'i sağına alarak İsrail'in sol eline, Manaşşe'yi soluna alarak İsrail'in sağ eline yaklaştırdı.
14. İsrail ellerini çapraz olarak uzattı, sağ elini küçük olan Efrayim'in, sol elini Manaşşe'nin başına koydu. Oysa ilkin Manaşşe doğmuştu.
15. Sonra Yusuf'u kutsayarak şöyle dedi:“Atalarım İbrahim'in, İshak'ın hizmet ettiği,Bugüne dek yaşamım boyunca bana çobanlık eden Tanrı,
16. Beni bütün kötülüklerden kurtaran melek bu gençleri kutsasın!Adım ve atalarım İbrahim'le İshak'ın adları bu gençlerle yaşasın!Yeryüzünde çoğaldıkça çoğalsınlar.”
17. Yusuf, babasının sağ elini Efrayim'in başına koyduğunu görünce, bundan hoşlanmadı. Babasının elini Efrayim'in başından kaldırıp Manaşşe'nin başına koymak istedi.
18. “Baba, öyle değil” dedi, “İlkin Manaşşe doğdu. Sağ elini onun başına koy.”
19. Ancak babası bunu istemedi. “Biliyorum oğlum, biliyorum” dedi, “Manaşşe de büyük bir halk olacak. Ama küçük kardeşi daha büyük bir halk olacak, soyundan birçok ulus doğacak.”