9. ngunit ito'y nag-uusbong kapag diniligan, ito'y magsasanga tulad ng batang halaman.
10. Ngunit ang tao kapag namatay, iyon na ang kanyang katapusan,pagkalagot ng kanyang hininga, saan naman kaya siya pupunta?
11. “Tulad ng ilog na tumigil sa pag-agos,at gaya ng lawa na ang tubig ay naubos.
12. Ngunit ang tao kapag namatay hindi na babangonhanggang ang langit ay maparam.
13. Itago mo na sana ako sa daigdig ng mga patay,hanggang sa ang poot mo'y mapawi nang lubusan,at muli mong maalala ang aking kalagayan.
14. Kung ang tao ay mamatay, siya kaya'y muling mabubuhay?Ngunit para sa akin, paglaya ko sa hirap ay aking hihintayin.
15. Ikaw ay tatawag at ako'y sasagot,sa iyong nilikha, ikaw ay malulugod.
16. Kung magkagayon, bawat hakbang ko'y iyong babantayan,di mo na tatandaan ang aking mga kasalanan.
17. Ang mga kasalanan ko'y iyong patatawarin,lahat ng kasamaan ko'y iyong papawiin.
18. “Darating ang araw na guguho ang kabundukan,malilipat ng lugar mga batong naglalakihan.
19. Sa buhos ng tubig, ang bato ay naaagnas,ang lupang matigas sa baha ay natitibag,gayon ang pag-asa ng tao, kapag iyong winasak.
20. Nilulupig mo ang tao at tuluyang naglalaho,sa sandali ng kamatayan nagbabago ang kanyang anyo.
21. Anak man niya'y parangalan, hindi na niya malalaman,hindi na rin mababatid kung bigyan silang kahihiyan.
22. Ang kanya lamang nadarama ay sakit ng sariling katawan,ang tanging iniisip ay ang sariling kalungkutan.”