12. เสียงครวญครางของคนใกล้ตายดังมาจากตัวเมืองวิญญาณของผู้บาดเจ็บร้องวิงวอนขอความช่วยเหลือแต่พระเจ้าไม่เห็นเอาผิดกับใคร
13. “มีผู้กบฏต่อความสว่างผู้ไม่รู้จักและไม่ยอมดำเนินในทางของความสว่างนั้น
14. เมื่อสิ้นแสงตะวันแล้ว ฆาตกรก็ลุกขึ้นสังหารคนยากไร้และคนขัดสนยามค่ำคืนเขาลอบออกไปเหมือนขโมย
15. ตาของคนล่วงประเวณีจ้องรอคอยเวลาพลบค่ำเขาคิดว่า ‘ไม่มีใครเห็นเรา’และคลุมหน้าเพื่อพรางตาคน
16. ในความมืดมีคนแอบย่องเข้าไปในบ้านแต่ตอนกลางวันเขาก็เก็บตัวอยู่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับความสว่าง
17. สำหรับพวกเขาทุกคน ความมืดสนิทเป็นยามเช้าเขาเป็นมิตรกับความมืดมนอันน่าสยดสยอง
18. “ถึงกระนั้นเขาก็เป็นฟองบนผิวน้ำที่ดินส่วนของเขาถูกสาปแช่งจึงไม่มีใครไปที่สวนองุ่นของเขา
19. ความร้อนระอุแห้งแล้งดูดซับหิมะที่ละลายไปฉันใดแดนมรณาก็พรากผู้ที่ทำบาปไปฉันนั้น
20. ครรภ์มารดาก็ลืมเขาตัวหนอนรุมกินเขาไม่มีใครจดจำคนชั่วร้ายอีกต่อไปแต่พวกเขาถูกโค่นลงเหมือนต้นไม้