3. ข้าได้ฟังคำติเตียนซึ่งสบประมาทข้าและความเข้าใจดลใจให้ข้าตอบ
4. “ท่านย่อมรู้ว่าเป็นมาอย่างไรตั้งแต่เก่าก่อนเมื่อมนุษย์ถูกสร้างขึ้นมาในโลก
5. คือความเบิกบานใจของคนชั่วร้ายนั้นสั้นความชื่นชมยินดีของคนอธรรมนั้นคงอยู่ชั่วครู่เดียว
6. แม้ความอหังการของเขาจะขึ้นไปถึงฟ้าสวรรค์และหัวของเขาสูงจรดเมฆ
7. เขาก็จะพินาศไปนิรันดร์เหมือนอุจจาระของเขาเองผู้ที่เคยเห็นเขาจะฉงนว่า ‘เขาไปไหนแล้ว?’
8. เขาลับหายไปเหมือนความฝัน ไม่มีใครพบเห็นอีกถูกขจัดไปเหมือนนิมิตในยามค่ำคืน
9. ตาที่เคยเห็นเขาจะไม่เห็นเขาอีกถิ่นของเขาจะไม่พานพบเขาอีกเลย
10. ลูกหลานของเขาจะต้องชดใช้ให้คนยากจนมือของเขาเองต้องคืนทรัพย์สินของตน
11. พลังแห่งวัยฉกรรจ์ซึ่งเต็มล้นในกระดูกของเขาจะนอนลงกับเขาในฝุ่นธุลี
12. “แม้ความชั่วร้ายจะหวานละมุนอยู่ในปากและเขาอมมันไว้ใต้ลิ้น
13. แม้เขาจะไม่อยากให้มันหมดไปและขออมไว้ในปาก