17. พวกเขาจะกลืนกินพืชผลและอาหารของเจ้ากลืนกินลูกชายลูกสาวของเจ้าพวกเขาจะกลืนกินทั้งฝูงแพะแกะและฝูงสัตว์ของเจ้ากลืนกินทั้งเถาองุ่นและต้นมะเดื่อพวกเขาจะใช้ดาบทำลายล้างเมืองป้อมปราการต่างๆ ที่เจ้าเชื่อว่าปลอดภัย”
18. องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า “แม้ถึงเวลานั้น เราก็จะไม่ทำลายพวกเจ้าให้สูญสิ้นไป
19. และเมื่อเหล่าประชากรถามว่า ‘ทำไมพระยาห์เวห์พระเจ้าของเราจึงทรงทำสิ่งทั้งหมดนี้กับเรา?’ เจ้าจะบอกพวกเขาว่า ‘พวกเจ้าได้ละทิ้งพระเจ้า และได้ปรนนิบัติบรรดาพระต่างชาติในแผ่นดินของเจ้าเองอย่างไร บัดนี้พวกเจ้าจะต้องไปปรนนิบัติชนต่างชาติในแผ่นดินซึ่งไม่ใช่ของพวกเจ้าอย่างนั้น’
20. “จงประกาศต่อพงศ์พันธุ์ของยาโคบและป่าวร้องในยูดาห์ว่า
21. ฟังนะ ประชากรผู้โง่เขลาและสิ้นคิดผู้ซึ่งมีตาแต่มองไม่เห็นผู้ซึ่งมีหูแต่ไม่ได้ยิน
22. เจ้าควรจะยำเกรงเราไม่ใช่หรือ?” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนี้“เจ้าควรจะสั่นสะท้านเมื่ออยู่ต่อหน้าเราไม่ใช่หรือ?เราตั้งหาดทรายเป็นขอบเขตให้ทะเลเป็นเครื่องกีดขวางนิรันดร์ซึ่งทะเลจะฝ่าข้ามไปไม่ได้คลื่นอาจจะม้วนตัว แต่ก็เอาชนะไม่ได้มันอาจจะร้องคำราม แต่ก็ล้ำเขตไปไม่ได้
23. แต่ชนชาตินี้มีใจดื้อด้านและชอบกบฏพวกเขาได้หันหนีเราไป
24. พวกเขาไม่รู้จักบอกตัวเองว่า‘ให้เรายำเกรงพระยาห์เวห์พระเจ้าของเราผู้ประทานฝนฤดูใบไม้ร่วงและฝนฤดูใบไม้ผลิให้ตกต้องตามฤดูกาลผู้ให้ความมั่นใจว่าเราจะได้เก็บเกี่ยวพืชผลตามฤดูอย่างแน่นอน’
25. เพราะพวกเจ้าทำผิด สิ่งเหล่านี้จึงสูญสิ้นไปบาปทั้งหลายของเจ้าได้ทำให้เจ้าพลาดจากสิ่งดีๆ
26. “ในหมู่ประชากรของเรามีคนชั่วร้ายซึ่งหมอบคอยอยู่เหมือนคนที่วางบ่วงดักนกและเหมือนคนที่วางกับดักจับคน