30. เรารู้ความกำเริบเสิบสานของมันซึ่งเปล่าประโยชน์” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น“และคำคุยโวของโมอับก็ไร้สาระ
31. ฉะนั้นเราจึงร่ำไห้ให้กับโมอับเราร้องไห้เพื่อโมอับทั้งปวงเราคร่ำครวญให้ผู้คนของคีร์หะเรเสท
32. เถาองุ่นแห่งสิบมาห์เอ๋ยเราร่ำไห้ให้เจ้าดังที่ยาเซอร์ร่ำไห้กิ่งก้านสาขาของเจ้าแผ่ขยายไปไกลถึงทะเลทอดไปไกลถึงทะเลแห่งยาเซอร์ผู้ทำลายได้จู่โจมเถาองุ่นและผลไม้สุกของเจ้าแล้ว
33. ความสุขยินดีสูญสิ้นไปจากเรือกสวนและท้องทุ่งของโมอับเราทำให้น้ำองุ่นหยุดไหลจากบ่อย่ำองุ่นเสียแล้วไม่มีคนย่ำองุ่นพร้อมเสียงโห่ร้องยินดีอีกต่อไปเสียงโห่ร้องที่มีไม่ใช่เสียงร่าเริงยินดี
34. “เสียงร่ำไห้ของพวกเขาดังขึ้นจากเฮชโบนถึงเอเลอาเลห์และยาฮาสจากโศอาร์ไปไกลถึงโฮโรนาอิมและเอกลัทเชลิชิยาห์เพราะแม้แต่ห้วงน้ำแห่งนิมริมก็เหือดแห้ง
35. เราจะนำจุดจบมาสู่ผู้ถวายเครื่องบูชาในสถานบูชาบนที่สูงทั้งหลายและเผาเครื่องหอมบูชาเทพเจ้าต่างๆ ของตนในโมอับ” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
36. “ฉะนั้นจิตใจของเราคร่ำครวญถึงโมอับเหมือนเสียงขลุ่ยเสียงอ้อยส้อยเหมือนเสียงขลุ่ยเพื่อผู้คนแห่งคีร์หะเรเสททรัพย์สมบัติที่พวกเขาได้มาก็สูญสิ้นไป
37. ทุกศีรษะถูกโกนโล้นเตียนทุกหนวดเคราถูกโกนเกลี้ยงทุกมือถูกกรีดทุกเอวคาดผ้ากระสอบ
38. ทุกหลังคาเรือนในโมอับและตามทางแยกสาธารณะมีแต่การไว้ทุกข์เพราะเราทุบโมอับทิ้งเหมือนตุ่มไหที่ไม่มีใครต้องการ” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
39. “มันแหลกป่นปี้เพียงไร ดูพวกเขาร่ำไห้สิดูสิว่าโมอับหันกลับด้วยความอัปยศอดสูเพียงไร!โมอับกลายเป็นเป้าให้เย้ยหยันเป็นที่สยดสยองของบรรดาผู้ที่อยู่รายรอบ”
40. องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า“ดูเถิด! อินทรีตัวหนึ่งกำลังโฉบลงมากางปีกเหนือโมอับ
41. นครต่างๆและที่มั่นทั้งหลายจะถูกยึดในวันนั้นจิตใจของนักรบแห่งโมอับจะเหมือนจิตใจของผู้หญิงที่กำลังคลอดลูก