21. ข้าพเจ้าจะต้องทนดูธงรบและฟังเสียงแตรไปนานสักเท่าใดหนอ?
22. “ประชากรของเราโง่เขลาพวกเขาไม่รู้จักเราพวกเขาเป็นเด็กเหลวไหลไม่มีความเข้าใจพวกเขาช่ำชองในการทำชั่วทำดีไม่เป็นเลย”
23. ข้าพเจ้ามองดูที่แผ่นดินโลกมันไม่มีรูปทรงและว่างเปล่ามองดูที่ฟ้าสวรรค์แสงสว่างลับไปเสียแล้ว
24. ข้าพเจ้ามองดูภูเขาทั้งหลายเห็นมันสั่นสะท้านเนินเขาทั้งหลายก็โคลงเคลง
25. ข้าพเจ้ามองดู ไม่มีผู้คนเลยนกในท้องฟ้าบินลับหายไปหมด
26. ข้าพเจ้ามองดูและเห็นแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์กลายเป็นถิ่นกันดารเมืองทั้งหลายอยู่ในสภาพปรักหักพังต่อหน้าองค์พระผู้เป็นเจ้าและต่อพระพิโรธอันรุนแรงของพระองค์
27. องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ว่า“ทั้งแผ่นดินจะย่อยยับแม้เราจะไม่ทำลายจนหมดสิ้น
28. ฉะนั้นโลกจะคร่ำครวญและฟ้าสวรรค์เบื้องบนจะหม่นหมองเพราะเราได้ลั่นวาจาไว้ และจะไม่มีการผ่อนผันเราได้ตัดสินใจไว้แล้ว และจะไม่เปลี่ยนแปลง”
29. เมื่อได้ยินเสียงพลม้าและพลธนูชาวเมืองทุกแห่งหนีกระเจิดกระเจิงบางคนเข้าไปในพุ่มไม้บางคนปีนป่ายขึ้นไปตามหินผาเมืองทุกเมืองถูกทิ้งร้างไม่มีใครอยู่อาศัย
30. เจ้าผู้ถูกทำลาย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่นั่น?ทำไมจึงสวมเสื้อผ้าสีแดงเข้มและสวมเครื่องเพชรเครื่องทอง?เจ้าแต่งแต้มทาตาไปทำไม?ถึงแต่งตัวสวยก็เปล่าประโยชน์คนรักของเจ้าเหยียดหยามเจ้าพวกเขาหมายจะเอาชีวิตเจ้า