5. เราจะมอบทรัพย์สมบัติทั้งปวงของกรุงนี้แก่ศัตรูของพวกเขา ได้แก่ผลิตผลทั้งปวง ทรัพย์สินมีค่าและสมบัติทั้งสิ้นของบรรดากษัตริย์ยูดาห์ ศัตรูจะปล้นและริบไปยังบาบิโลน
6. ส่วนเจ้า ปาชเฮอร์และทุกคนในครัวเรือนของเจ้าจะต้องไปเป็นเชลยที่บาบิโลน ตายและฝังที่นั่น ทั้งตัวเจ้าและเพื่อนๆที่เจ้าพยากรณ์เท็จให้ฟัง’ ”
7. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงหลอกลวงข้าพระองค์และข้าพระองค์ก็ถูกหลอกให้ตายใจพระองค์เหนือกว่าข้าพระองค์และทรงชนะข้าพระองค์ข้าพระองค์ถูกหัวเราะเยาะวันยังค่ำทุกคนเย้ยหยันข้าพระองค์
8. เมื่อใดที่พูด ข้าพระองค์เป็นต้องป่าวร้องประกาศความรุนแรงและความพินาศย่อยยับฉะนั้นพระดำรัสขององค์พระผู้เป็นเจ้าทำให้ข้าพระองค์ถูกเย้ยหยันและถูกติเตียนวันยังค่ำ
9. แต่หากข้าพระองค์จะกล่าวว่า “ข้าพระองค์จะไม่พูดถึงพระองค์หรือไม่พูดอะไรในพระนามของพระองค์อีกต่อไป”พระดำรัสของพระองค์ในจิตใจของข้าพระองค์ก็เป็นเหมือนไฟที่แผดเผาอยู่ในกระดูกและข้าพระองค์หมดเรี่ยวหมดแรงที่จะทนเก็บไว้ได้ข้าพระองค์เก็บไว้ไม่ได้จริงๆ
10. ข้าพระองค์ได้ยินเสียงซุบซิบหนาหูว่า“ความสยดสยองอยู่รอบด้าน!ให้เรารายงานเรื่องเขา! รายงานเรื่องเขา!”เพื่อนๆ ของข้าพระองค์คอยให้ข้าพระองค์พลาดล้ม พวกเขาพูดว่า“บางทีเขาอาจจะถูกหลอกแล้วเราจะชนะเขาและแก้แค้นเขาได้”
11. แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงอยู่เคียงข้างข้าพระองค์ประหนึ่งนักรบผู้เกรียงไกรฉะนั้นบรรดาผู้ข่มเหงข้าพระองค์จะล้มลงและไม่ชนะพวกเขาจะล้มเหลวและอัปยศอดสูพวกเขาจะถูกตราหน้าและเสียเกียรติตลอดไป
12. ข้าแต่พระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ พระองค์ทรงพิเคราะห์ผู้ชอบธรรมทรงพินิจดูความคิดจิตใจขอโปรดให้ข้าพระองค์เห็นพระองค์ทรงแก้แค้นคนเหล่านี้เพราะข้าพระองค์ได้มอบเรื่องราวของข้าพระองค์ไว้กับพระองค์แล้ว
13. จงร้องเพลงถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้า!จงสรรเสริญองค์พระผู้เป็นเจ้า!พระองค์ทรงกู้ชีวิตของผู้ขัดสนจากเงื้อมมือของคนชั่ว
14. ขอแช่งวันที่ข้าพเจ้าถือกำเนิดมา!ขออย่าให้วันที่แม่คลอดข้าพเจ้าออกมานั้นได้รับพร!
15. ขอแช่งคนที่นำข่าวไปบอกพ่อของข้าพเจ้าคนที่ทำให้พ่อของข้าพเจ้าดีใจมากโดยบอกว่า “ท่านได้ลูกชายแล้ว!”
16. ขอให้คนนั้นเป็นเหมือนเมืองต่างๆที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงคว่ำทลายโดยปราศจากความเมตตาสงสารขอให้เขาได้ยินเสียงร่ำไห้ในยามเช้าเสียงโห่ร้องทำศึกยามเที่ยงวัน
17. เนื่องจากเขาไม่ฆ่าข้าพเจ้าเสียตั้งแต่อยู่ในครรภ์ให้ท้องของแม่เป็นหลุมฝังศพของข้าพเจ้าให้ท้องของแม่โตอยู่อย่างนั้นตลอดไป
18. ทำไมหนอข้าพเจ้าจึงออกมาจากท้องแม่ต้องเห็นความทุกข์โศกลำเค็ญและชีวิตหมดไปกับความอัปยศอดสู?