4. ผืนแผ่นดินแตกระแหงเพราะขาดฝนชาวนาอับอายและสิ้นหวังและคลุมศีรษะตัวเองด้วยความรันทด
5. แม้แต่กวางในท้องทุ่งก็ทิ้งลูกของมันที่เพิ่งเกิดเพราะไม่มีหญ้า
6. ลาป่ายืนเคว้งบนเนินโล่งเตียนและหอบเหมือนหมาในตาของมันพร่ามัวเพราะไม่มีหญ้ากิน”
7. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า แม้ว่าบาปของข้าพระองค์ทั้งหลายปรักปรำตัวเองแต่ขอทรงโปรดช่วยเพื่อเห็นแก่พระนามของพระองค์เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายเสื่อมทรามยิ่งนักเราได้ทำบาปต่อพระองค์
8. ข้าแต่องค์ผู้ทรงเป็นความหวังของอิสราเอลพระผู้ช่วยให้รอดของพวกเขาในยามทุกข์ลำเค็ญเหตุใดทรงเป็นเช่นคนแปลกหน้าในแผ่นดินนี้เป็นเช่นคนเดินทางซึ่งแวะพักแรมเพียงคืนเดียว?
9. เหตุใดทรงเป็นดั่งคนที่งงงวยเหมือนนักรบที่หมดเรี่ยวหมดแรงจะช่วย?ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงอยู่ท่ามกลางข้าพระองค์ทั้งหลายและผู้คนเรียกข้าพระองค์ทั้งหลายตามพระนามของพระองค์ขออย่าทรงทอดทิ้งเหล่าข้าพระองค์!
10. องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสเกี่ยวกับชนชาตินี้ว่า“พวกเขารักที่จะหลงเตลิดพวกเขาไม่ยั้งเท้าบ้างเลยฉะนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าจึงไม่ยอมรับพวกเขาบัดนี้พระองค์จะทรงระลึกถึงความชั่วช้าของพวกเขาและลงโทษพวกเขาเพราะบาปทั้งหลาย”
11. แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า “อย่าอธิษฐานเผื่อความอยู่เย็นเป็นสุขของชนชาตินี้
12. แม้พวกเขาถืออดอาหาร เราจะไม่ฟังคำอ้อนวอนของเขา แม้เขาถวายเครื่องเผาบูชาและธัญบูชา เราก็จะไม่รับ แต่เราจะทำลายพวกเขาด้วยสงคราม การกันดารอาหาร และโรคระบาด”
13. แต่ข้าพเจ้ากราบทูลว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตบรรดาผู้เผยพระวจนะพร่ำบอกพวกเขาว่า ‘เจ้าจะไม่เห็นสงครามหรือการทนทุกข์กับการกันดารอาหาร แท้ที่จริงเราจะให้สันติสุขที่ยั่งยืนแก่เจ้าในสถานที่แห่งนี้’ ”
14. องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสกับข้าพเจ้าว่า “บรรดาผู้เผยพระวจนะพยากรณ์เท็จโดยอ้างชื่อของเรา เราไม่ได้ใช้พวกเขาไป ไม่ได้แต่งตั้ง และไม่ได้พูดกับเขา เขาเผยพระวจนะเป็นนิมิต คำพยากรณ์เท็จ การกราบไหว้รูปเคารพ และภาพหลอนในใจของเขาเอง
15. ฉะนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า เราจะลงโทษผู้เผยพระวจนะเหล่านี้ ซึ่งเผยพระวจนะในนามของเรา ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ใช้พวกเขาไป พวกเขาก็ยังพูดว่า ‘สงครามหรือการกันดารอาหารจะไม่มาแผ้วพานดินแดนนี้’ พวกเขาเองนั่นแหละจะตายด้วยสงครามและการกันดารอาหาร
16. ส่วนผู้คนที่ฟังเขาพยากรณ์เท็จนั้นจะถูกเหวี่ยงออกมากลางถนนสายต่างๆ ของเยรูซาเล็มเนื่องมาจากสงครามและการกันดารอาหาร จะไม่มีใครมาฝังศพพวกเขาหรือภรรยา บุตรชาย บุตรสาวของเขา เราจะเทหายนะลงมาเหนือพวกเขาอย่างสาสม
17. “จงบอกพวกเขาว่า“ ‘ขอให้น้ำตาของเราไหลรินไม่หยุดหย่อนทั้งวันทั้งคืนเพราะธิดาพรหมจารีของเราคือประชากรของเราถูกตีและนอนซมด้วยบาดแผลฉกรรจ์
18. หากเราออกไปที่ทุ่งกว้างก็เห็นร่างบรรดาผู้ถูกปลิดชีวิตด้วยดาบหากเข้าไปในเมืองก็เห็นศพผู้เป็นเหยื่อการกันดารอาหารทั้งผู้เผยพระวจนะและปุโรหิตได้ไปยังดินแดนที่ตนไม่รู้จัก’ ”