4. ผืนแผ่นดินแตกระแหงเพราะขาดฝนชาวนาอับอายและสิ้นหวังและคลุมศีรษะตัวเองด้วยความรันทด
5. แม้แต่กวางในท้องทุ่งก็ทิ้งลูกของมันที่เพิ่งเกิดเพราะไม่มีหญ้า
6. ลาป่ายืนเคว้งบนเนินโล่งเตียนและหอบเหมือนหมาในตาของมันพร่ามัวเพราะไม่มีหญ้ากิน”
7. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า แม้ว่าบาปของข้าพระองค์ทั้งหลายปรักปรำตัวเองแต่ขอทรงโปรดช่วยเพื่อเห็นแก่พระนามของพระองค์เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายเสื่อมทรามยิ่งนักเราได้ทำบาปต่อพระองค์
8. ข้าแต่องค์ผู้ทรงเป็นความหวังของอิสราเอลพระผู้ช่วยให้รอดของพวกเขาในยามทุกข์ลำเค็ญเหตุใดทรงเป็นเช่นคนแปลกหน้าในแผ่นดินนี้เป็นเช่นคนเดินทางซึ่งแวะพักแรมเพียงคืนเดียว?
9. เหตุใดทรงเป็นดั่งคนที่งงงวยเหมือนนักรบที่หมดเรี่ยวหมดแรงจะช่วย?ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงอยู่ท่ามกลางข้าพระองค์ทั้งหลายและผู้คนเรียกข้าพระองค์ทั้งหลายตามพระนามของพระองค์ขออย่าทรงทอดทิ้งเหล่าข้าพระองค์!
10. องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสเกี่ยวกับชนชาตินี้ว่า“พวกเขารักที่จะหลงเตลิดพวกเขาไม่ยั้งเท้าบ้างเลยฉะนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าจึงไม่ยอมรับพวกเขาบัดนี้พระองค์จะทรงระลึกถึงความชั่วช้าของพวกเขาและลงโทษพวกเขาเพราะบาปทั้งหลาย”
11. แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า “อย่าอธิษฐานเผื่อความอยู่เย็นเป็นสุขของชนชาตินี้
12. แม้พวกเขาถืออดอาหาร เราจะไม่ฟังคำอ้อนวอนของเขา แม้เขาถวายเครื่องเผาบูชาและธัญบูชา เราก็จะไม่รับ แต่เราจะทำลายพวกเขาด้วยสงคราม การกันดารอาหาร และโรคระบาด”