11. องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงระบายพระพิโรธอันรุนแรงออกมาเต็มที่ทรงจุดไฟขึ้นในศิโยนเผาผลาญฐานรากทั้งหลายของเมืองนี้จนวอดวาย
12. ไม่มีกษัตริย์องค์ไหนไม่มีชนชาติใดทั่วโลกนี้เชื่อว่าข้าศึกศัตรูจะสามารถล่วงล้ำผ่านประตูเยรูซาเล็มเข้ามาได้
13. แต่ก็เกิดขึ้นแล้ว เพราะบาปของเหล่าผู้เผยพระวจนะและความชั่วช้าของเหล่าปุโรหิตซึ่งทำให้โลหิตของคนชอบธรรมไหลนองอยู่กลางกรุง
14. บัดนี้พวกเขาเดินคลำสะเปะสะปะไปตามถนนเหมือนคนตาบอดเนื้อตัวแปดเปื้อนเลือดจนไม่มีใครกล้าแตะต้องเสื้อผ้าของพวกเขา
15. ผู้คนตะโกนใส่พวกเขาว่า “ไปให้พ้นนะ! เจ้าคนมีมลทิน!ไปให้พ้น ไปให้พ้น อย่ามาถูกเนื้อต้องตัวเรา!”เมื่อเขาหนีร่อนเร่ไปผู้คนท่ามกลางประชาชาติต่างๆ บอกกันว่า“เจ้าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้”
16. องค์พระผู้เป็นเจ้านี่แหละทรงกระจายพวกเขาไปพระองค์ไม่ทรงดูแลพวกเขาอีกเหล่าปุโรหิตไม่เป็นที่เคารพนับถือเหล่าผู้อาวุโสไม่เป็นที่ชื่นชอบ
17. ยิ่งกว่านั้นตาของเราอ่อนล้าในการเสาะหาความช่วยเหลืออย่างเปล่าประโยชน์เราเฝ้ามองจากหอคอยหาชนชาติหนึ่งซึ่งช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้
18. ผู้คนสะกดรอยตามเราทุกฝีก้าวจนเราเดินไปตามถนนของเราไม่ได้จุดจบของเราใกล้เข้ามา วันเวลาของเราใกล้จะครบกำหนดเพราะจุดจบของเรามาถึงแล้ว
19. คนที่ตามล่าเราว่องไวยิ่งกว่านกอินทรีในท้องฟ้าพวกเขารุกไล่เราบนภูเขาต่างๆและซุ่มดักเราอยู่ในถิ่นกันดาร
20. เจ้าชีวิตของเราผู้ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเจิมตั้งไว้นั้นติดอยู่ในกับดักของพวกเขาเราเคยคิดว่าใต้ร่มบารมีของกษัตริย์เราจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางชนชาติต่างๆ
21. ธิดาแห่งเอโดมเอ๋ย ผู้อาศัยในดินแดนอูสกระหยิ่มยิ้มย่องไปเถิดแต่ถ้วยแห่งพระพิโรธก็จะเวียนไปถึงเจ้าเช่นกันเจ้าจะเมามายและเปลือยล่อนจ้อน