33. เหล้าองุ่นของพวกเขาคือพิษงูร้ายเป็นพิษร้ายของงูเห่า
34. “เราเก็บงำเรื่องนี้และประทับตราเก็บไว้ในคลังของเราไม่ใช่หรือ?
35. การแก้แค้นเป็นหน้าที่ของเราเอง เราจะคืนสนองเมื่อถึงเวลาเท้าของพวกเขาจะลื่นไถลวันแห่งหายนะของพวกเขาใกล้เข้ามาแล้วและความย่อยยับจะถาโถมเข้าใส่พวกเขา”
36. องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงพิพากษาประชากรของพระองค์และทรงสงสารเอ็นดูผู้รับใช้ของพระองค์เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็นพละกำลังของพวกเขาเสื่อมลงและไม่มีใครหลงเหลืออยู่ ไม่ว่าทาสหรือไท
37. พระองค์จะตรัสว่า “พระทั้งหลายของพวกเขาไปไหนเสียเล่าศิลาที่พวกเขาลี้ภัยไปไหนเสียแล้ว
38. ไหนล่ะพระที่กินไขมันของเครื่องบูชาและดื่มเหล้าองุ่นของเครื่องดื่มบูชาของพวกเขา?ให้พระเหล่านั้นลุกขึ้นมาช่วยพวกเจ้าสิ!ให้พระเหล่านั้นมาให้ที่พักพิงแก่พวกเจ้าสิ!
39. “จงดูเถิด เราเองนี่แหละคือผู้นั้น!ไม่มีพระอื่นใดนอกจากเราเราทำให้ตายและเราให้ชีวิตเราทำให้บาดเจ็บและเราจะรักษาให้หายและไม่มีผู้ใดช่วยให้พ้นมือของเราไปได้
40. เราชูมือขึ้นฟ้าและประกาศว่าเราดำรงอยู่นิรันดร์ฉันใด
41. เมื่อเราลับดาบอันวาววับของเราและเมื่อเรากุมการพิพากษาไว้ในมือเราจะแก้แค้นศัตรูของเราและตอบแทนผู้ที่เกลียดชังเราฉันนั้น
42. เราจะทำให้ลูกศรของเราดื่มเลือดจนเมามายส่วนดาบของเราจะกินเนื้อคือเลือดเนื้อของผู้ถูกสังหารและเชลยศีรษะของบรรดาผู้นำของศัตรู”