24. เราจะส่งการกันดารอาหารมาต่อสู้พวกเขาส่งโรคระบาดอันล้างผลาญและภัยพิบัติร้ายแรงมาเล่นงานพวกเขาเราจะส่งเขี้ยวเล็บของสัตว์ป่ามาทำร้ายพวกเขาส่งพิษของงูร้ายซึ่งเลื้อยมาในผงคลี
25. ตามท้องถนนมีคมดาบปลิดชีวิตลูกหลานของพวกเขาภายในบ้านมีความหวาดหวั่นพรั่นพรึงชายหนุ่มและหญิงสาวจะพินาศทั้งทารกและคนสูงอายุ
26. เราพูดแล้วว่าเราจะกระจายพวกเขาออกไปและลบพวกเขาให้เลือนหายไปจากความทรงจำของมนุษยชาติ
27. แต่เราหวั่นคำถากถางของศัตรูเกรงว่าปฏิปักษ์จะเข้าใจผิดและพูดว่า ‘มือของเราพิชิตชัยชนะ องค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ได้ทรงทำอะไรเลย’ ”
28. พวกเขาเป็นชนชาติที่ไร้ความคิดขาดความฉลาดหลักแหลม
29. ถ้าเพียงแต่พวกเขาฉลาดและเข้าใจและมองออกว่าบั้นปลายของตนจะเป็นเช่นใด!
30. คนคนเดียวจะไล่คนเป็นพันได้อย่างไร?หรือสองคนทำให้คนเป็นหมื่นหนีเตลิดได้อย่างไร?ถ้าไม่ใช่เพราะพระศิลาของพวกเขาได้ขายพวกเขาเสียแล้วถ้าไม่ใช่เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงมอบพวกเขาไว้แล้ว
31. เพราะศิลาของชนชาติอื่นๆ ไม่เหมือนพระศิลาของเราแม้ศัตรูของเราก็ยอมรับเช่นนั้น
32. เทือกเถาของพวกเขามาจากเทือกเถาแห่งโสโดมและจากท้องทุ่งแห่งโกโมราห์ผลองุ่นของพวกเขาเต็มไปด้วยยาพิษพวงองุ่นของพวกเขามีแต่ความขมขื่น
33. เหล้าองุ่นของพวกเขาคือพิษงูร้ายเป็นพิษร้ายของงูเห่า
34. “เราเก็บงำเรื่องนี้และประทับตราเก็บไว้ในคลังของเราไม่ใช่หรือ?
35. การแก้แค้นเป็นหน้าที่ของเราเอง เราจะคืนสนองเมื่อถึงเวลาเท้าของพวกเขาจะลื่นไถลวันแห่งหายนะของพวกเขาใกล้เข้ามาแล้วและความย่อยยับจะถาโถมเข้าใส่พวกเขา”
36. องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงพิพากษาประชากรของพระองค์และทรงสงสารเอ็นดูผู้รับใช้ของพระองค์เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็นพละกำลังของพวกเขาเสื่อมลงและไม่มีใครหลงเหลืออยู่ ไม่ว่าทาสหรือไท