1. องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า“สวรรค์เป็นบัลลังก์ของเราและโลกเป็นที่วางเท้าของเราก็แล้วนิเวศที่เจ้าจะสร้างให้เราอยู่ที่ไหนเล่า?ที่พำนักสำหรับเราอยู่ที่ไหนเล่า?
2. มือของเราเองไม่ใช่หรือที่ได้สร้างสิ่งทั้งปวงเหล่านี้และมันก็มีชีวิตขึ้นมา?” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น“นี่ต่างหากที่เรายกย่องคือผู้ที่ถ่อมใจและมีจิตใจสำนึกผิดและตัวสั่นเพราะถ้อยคำของเรา
3. แต่ผู้ใดก็ตามที่ถวายวัวเป็นเครื่องบูชาก็เหมือนผู้ที่ฆ่าคนและผู้ที่ถวายลูกแกะก็เหมือนผู้ที่หักคอสุนัขผู้ใดถวายเครื่องธัญบูชาก็เหมือนผู้ที่ถวายเลือดหมูผู้ใดเผาเครื่องหอมก็เหมือนผู้ที่นมัสการรูปเคารพพวกเขาเลือกหนทางของตัวเองจิตวิญญาณของเขาชื่นชมในสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนของตน
4. ดังนั้นเราเลือกที่จะปฏิบัติต่อเขาอย่างรุนแรงและนำสิ่งที่เขาหวาดกลัวมายังเขาด้วยเพราะเมื่อเราร้องเรียก ไม่มีใครตอบเมื่อเราพูด ไม่มีใครรับฟังพวกเขาทำชั่วต่อหน้าต่อตาเราและเลือกทำสิ่งที่เราไม่พอใจ”
5. จงฟังพระวจนะขององค์พระผู้เป็นเจ้าท่านผู้ตัวสั่นเพราะถ้อยคำของพระองค์“พี่น้องของเจ้าซึ่งเกลียดชังเจ้าและขับไล่ไสส่งเจ้าเนื่องด้วยนามของเราได้กล่าวว่า‘ขอให้พระเกียรติสิริมีแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าขอให้เราเห็นความชื่นชมยินดีของเจ้า!’กระนั้นพวกเขาจะต้องอับอายขายหน้า
6. จงฟังเสียงดังสนั่นจากนครนั้นเถิดจงฟังเสียงจากพระวิหารนั้น!เป็นเสียงขององค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตอบสนองบรรดาศัตรูของพระองค์อย่างสาสม
7. “ยังไม่ทันเจ็บท้องเธอก็คลอดยังไม่ทันเจ็บปวดเธอก็ให้กำเนิดลูกชาย