1. องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า“สวรรค์เป็นบัลลังก์ของเราและโลกเป็นที่วางเท้าของเราก็แล้วนิเวศที่เจ้าจะสร้างให้เราอยู่ที่ไหนเล่า?ที่พำนักสำหรับเราอยู่ที่ไหนเล่า?
2. มือของเราเองไม่ใช่หรือที่ได้สร้างสิ่งทั้งปวงเหล่านี้และมันก็มีชีวิตขึ้นมา?” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น“นี่ต่างหากที่เรายกย่องคือผู้ที่ถ่อมใจและมีจิตใจสำนึกผิดและตัวสั่นเพราะถ้อยคำของเรา
3. แต่ผู้ใดก็ตามที่ถวายวัวเป็นเครื่องบูชาก็เหมือนผู้ที่ฆ่าคนและผู้ที่ถวายลูกแกะก็เหมือนผู้ที่หักคอสุนัขผู้ใดถวายเครื่องธัญบูชาก็เหมือนผู้ที่ถวายเลือดหมูผู้ใดเผาเครื่องหอมก็เหมือนผู้ที่นมัสการรูปเคารพพวกเขาเลือกหนทางของตัวเองจิตวิญญาณของเขาชื่นชมในสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนของตน
4. ดังนั้นเราเลือกที่จะปฏิบัติต่อเขาอย่างรุนแรงและนำสิ่งที่เขาหวาดกลัวมายังเขาด้วยเพราะเมื่อเราร้องเรียก ไม่มีใครตอบเมื่อเราพูด ไม่มีใครรับฟังพวกเขาทำชั่วต่อหน้าต่อตาเราและเลือกทำสิ่งที่เราไม่พอใจ”