1. “จงตะโกนดังๆ ไม่ต้องออมเสียงไว้จงเปล่งเสียงให้ดังเหมือนเสียงแตรเขาสัตว์จงแจ้งประชากรของเราถึงการทรยศของพวกเขาและแจ้งวงศ์วานของยาโคบถึงบาปทั้งหลายของเขา
2. พวกเขาแสวงหาเราวันแล้ววันเล่าทำทีกระตือรือร้นอยากรู้จักทางของเราราวกับว่าพวกเขาเป็นชนชาติที่ทำสิ่งที่ถูกต้องและไม่ได้ละทิ้งคำบัญชาของพระเจ้าพวกเขาทูลขอการตัดสินอย่างเที่ยงธรรมจากเราและทำเหมือนว่าอยากให้พระเจ้าเข้ามาใกล้
3. พวกเขากล่าวว่า ‘ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ถืออดอาหารแต่ทำไมพระองค์ไม่เห็นบ้าง?ข้าพระองค์ทั้งหลายถ่อมกายถ่อมใจลงแล้วแต่ทำไมพระองค์ยังไม่สังเกตบ้างเลย?’“ถึงกระนั้นในวันที่เจ้าถืออดอาหาร เจ้าก็ยังทำตามใจชอบและขูดรีดคนงานทุกคนของเจ้า
4. การถืออดอาหารของเจ้าจบลงด้วยการทะเลาะวิวาทและการต่อสู้พวกเจ้าชกต่อยกันเองด้วยหมัดอันโหดร้ายอย่าหวังว่าการถืออดอาหารของเจ้าอย่างที่ทำในวันนี้จะทำให้เสียงอ้อนวอนของเจ้าขึ้นไปถึงเบื้องบนได้
5. นี่หรือคือการถืออดอาหารที่เราเลือก? แค่เป็นวันที่ให้มนุษย์มาถ่อมลงแค่เป็นวันให้เขาก้มหัวลงเหมือนต้นอ้อและสวมผ้ากระสอบนอนลงในกองขี้เถ้าหรือ?นี่หรือที่เจ้าเรียกว่าการถืออดอาหาร?นี่หรือวันที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงยอมรับ?
6. “อย่างนี้ไม่ใช่หรือคือการถืออดอาหารที่เราเลือกไว้?คือการปลดโซ่ตรวนแห่งความอยุติธรรมแก้สายรัดแอกปลดปล่อยผู้ถูกกดขี่ข่มเหงให้เป็นอิสระและหักแอกทุกอัน
7. ไม่ใช่เป็นการแบ่งปันอาหารของเจ้าแก่ผู้หิวโหยและให้ที่พักพิงแก่คนยากจนเร่ร่อนหรือ?ไม่ใช่การให้เสื้อผ้าแก่ผู้เปลือยกายที่เจ้าพบและช่วยเหลือเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้าเองหรือ?