2. ก่อนภูเขาถือกำเนิดก่อนที่พระองค์จะทรงให้แผ่นดินและโลกเกิดขึ้นพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าตั้งแต่นิรันดร์กาล ตลอดชั่วนิรันดร์กาล
3. พระองค์ทรงทำให้มนุษย์กลับคืนสู่ธุลีดินโดยตรัสว่า “บรรดาบุตรของมนุษย์เอ๋ย จงคืนสู่ธุลีดินเถิด”
4. เพราะพันปีในสายพระเนตรของพระองค์เป็นเหมือนวันเดียวที่เพิ่งผ่านไปหรือเหมือนชั่วยามเดียวในเวลากลางคืน
5. พระองค์ทรงกวาดมนุษย์ไปในความตายพวกเขาเป็นเหมือนหญ้าเขียวสดในยามเช้า
6. แม้รุ่งเช้ามันงอกขึ้นมาใหม่แต่เมื่อตกเย็นก็เหี่ยวเฉาโรยราไป
7. ข้าพระองค์ทั้งหลายถูกเผาผลาญโดยพระพิโรธของพระองค์และอกสั่นขวัญแขวนโดยความกริ้วของพระองค์
8. พระองค์ทรงตีแผ่ความชั่วช้าต่างๆ ของข้าพระองค์ทั้งหลายต่อหน้าพระองค์บาปต่างๆ ที่ซ่อนเร้นประจักษ์แจ้งในความสว่างต่อหน้าพระองค์
9. วันคืนทั้งสิ้นของข้าพระองค์ทั้งหลายหมดไปภายใต้พระพิโรธของพระองค์ปีเดือนของข้าพระองค์ทั้งหลายจบลงด้วยการครวญคราง
10. ช่วงชีวิตของข้าพระองค์ทั้งหลายคือเจ็ดสิบปีหรือแปดสิบปีแล้วแต่กำลังกระนั้นชั่วชีวิตก็มีแต่ความเดือดร้อนโศกเศร้าเพราะไม่ช้าก็ผ่านพ้นและเราก็จากไป
11. ผู้ใดเล่าที่ทราบถึงอานุภาพแห่งพระพิโรธของพระองค์?เพราะพระพิโรธของพระองค์นั้นใหญ่หลวงพอๆ กับความน่ายำเกรงของพระองค์