9. ข้าพเจ้ากลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่กว่าใครๆ ในเยรูซาเล็มก่อนหน้าข้าพเจ้า ข้าพเจ้ามีสติปัญญาอยู่กับตัวในทุกสิ่งเหล่านี้
10. ตาอยากดูอะไร ข้าพเจ้าก็ไม่ปฏิเสธตัวเองใจอยากสนุกอย่างไร ข้าพเจ้าก็ไม่ห้ามข้าพเจ้าชื่นชมผลงานทั้งปวงของตนและนี่เป็นรางวัลจากการลงทุนลงแรงของข้าพเจ้า
11. ถึงกระนั้นเมื่อข้าพเจ้าสำรวจดูทุกสิ่งที่ทำไปและที่ตรากตรำเพื่อให้ได้มาทุกสิ่งล้วนอนิจจัง เหมือนวิ่งไล่ตามลมไม่ก่อประโยชน์อะไรขึ้นมาภายใต้ดวงอาทิตย์
12. แล้วข้าพเจ้าจึงหันไปพิจารณาสติปัญญากับความบ้าคลั่งและความโง่เขลาผู้ครองราชย์ต่อจากกษัตริย์จะทำอะไรได้นอกจากสิ่งที่เคยทำกันมาก่อนแล้ว?
13. ข้าพเจ้าเห็นว่าสติปัญญาดีกว่าความโฉดเขลาเฉกเช่นแสงสว่างย่อมดีกว่าความมืด
14. คนฉลาดมีตาอยู่ในสมองขณะที่คนโฉดเขลาเดินไปในความมืดแต่ข้าพเจ้าได้ประจักษ์ว่าชะตากรรมเดียวกันเกิดขึ้นแก่ทั้งสองฝ่าย
15. ข้าพเจ้าจึงรำพึงในใจว่า“ชะตากรรมที่เกิดกับคนโง่ก็จะเกิดกับเราด้วยฉะนั้นเราฉลาดไปจะได้อะไรขึ้นมา?”ข้าพเจ้าบอกตัวเองว่า“นี่ก็อนิจจังเหมือนกัน”
16. เพราะคนฉลาดก็เป็นเช่นเดียวกับคนโง่เขาจะไม่อยู่ในความทรงจำเนิ่นนานในวันข้างหน้าก็ถูกลืมเลือนไปทั้งคู่คนฉลาดก็ต้องตายเช่นเดียวกับคนโง่!
17. ฉะนั้นข้าพเจ้าจึงเกลียดชีวิต เพราะการงานที่ทำภายใต้ดวงอาทิตย์เป็นความโศกสลดแก่ข้าพเจ้าล้วนแต่อนิจจัง เหมือนวิ่งไล่ตามลม
18. ข้าพเจ้าเกลียดชังสิ่งทั้งปวงที่ตนเองตรากตรำทำไปภายใต้ดวงอาทิตย์ เพราะข้าพเจ้าจำต้องทิ้งสิ่งเหล่านั้นไว้ให้คนที่มาภายหลังข้าพเจ้า
19. และใครเล่าจะรู้ว่าเขาจะเป็นคนโง่หรือฉลาด? ถึงกระนั้นเขาก็จะได้ครอบครองผลงานทั้งปวงซึ่งข้าพเจ้าได้ทุ่มเทหยาดเหงื่อแรงกายและความชำนาญลงไปภายใต้ดวงอาทิตย์ นี่ก็อนิจจังด้วยเช่นกัน