23. เมื่อภัยพิบัตินำความตายมาฉับพลันพระองค์ทรงเยาะเย้ยความวิบัติของผู้ไร้ผิด
24. พระองค์ทรงมอบแผ่นดินโลกไว้ในมือคนอธรรมพระองค์ทรงปิดตาบรรดาผู้พิพากษาของโลกถ้าไม่ใช่พระองค์ แล้วผู้ใดเล่า?
25. “วันคืนของข้าพระองค์เร็วกว่านักวิ่งมันหนีไป มันไม่เห็นสิ่งดีอะไร
26. มันผ่านไปเร็วอย่างกับเรือที่ทำจากต้นอ้อดังนกอินทรีโฉบลงบนเหยื่อ
27. ถ้าข้าพระองค์ว่า ‘ข้าจะลืมคำร้องทุกข์ของข้าข้าจะทิ้งหน้าเศร้าของข้าเสียและเบิกบาน’
28. ข้าพระองค์ก็กลัวบรรดาความทุกข์ของข้าพระองค์เพราะข้าพระองค์ทราบว่า พระองค์จะไม่ทรงถือว่าข้าพระองค์ไร้ผิด
29. ข้าพระองค์จะถูกกล่าวโทษแล้วข้าพระองค์จะดิ้นรนให้เหนื่อยเปล่า ทำไม?
30. ถ้าข้าพระองค์ชำระตัวด้วยสบู่และล้างมือด้วยน้ำด่าง
31. พระองค์ก็จะทรงจุ่มข้าพระองค์ลงในบ่อโสโครกแม้เสื้อผ้าของข้าพระองค์ก็จะรังเกียจข้าพระองค์
32. พระองค์มิใช่มนุษย์อย่างข้า ที่ข้าจะตอบพระองค์ที่เราจะมาสู้คดีกัน
33. ไม่มีคนกลางระหว่างเราผู้ซึ่งจะตัดสินให้เราทั้งสองได้
34. ขอพระองค์ทรงนำไม้เรียวไปจากข้าเสียทีและขออย่าให้ความน่าครั่นคร้ามจากพระองค์ทำให้ข้ากลัว