6. ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำห้วยในโพรงดินและซอกหิน
7. ท่ามกลางพุ่มไม้ เขาร้องเหมือนลาใต้ต้นเหงือกหนาม เขาเบียดเสียดกัน
8. เป็นคนโง่เขลา เออ เป็นพวกที่ไม่มีผู้ใดรู้จักเขาถูกกวาดออกไปจากแผ่นดิน
9. “แต่บัดนี้ ข้ากลายเป็นเพลงล้อเลียนของเขาเออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา
10. เขาสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้าเขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายใส่หน้าข้า
11. เพราะพระองค์ทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำเขาจึงเหวี่ยงความยั้งคิดทิ้งเสียต่อหน้าข้า
12. ฝูงชนลุกขึ้นที่ขวามือของข้าเขาผลักข้าออกไปเขาจู่โจมข้าเพื่อจะทำลายเสีย
13. เขาพังทางเดินของข้าเขามีส่วนทำให้ข้าพบหายนะโดยไม่ต้องมีผู้ใดช่วยเขาเลย
14. เขาเข้ามาทางช่องโหว่เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง
15. ความสยดสยองต่างๆ หันมาหาข้าเกียรติของข้าถูกเขาไล่ตามอย่างลมไล่หลังมาและความเจริญของข้าสูญไปอย่างเมฆ
16. “บัดนี้ ชีวิตข้าค่อยๆ หมดไปวันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้
17. กลางคืนเจาะไชกระดูกข้าและความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดหย่อนเลย
18. เสื้อผ้าข้าเสียรูปไปด้วยกำลังมหาศาลพระองค์ทรงมัดข้าอย่างคอเสื้อรัดข้า
19. พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในปลักข้ากลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า
20. ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์ก็เพียงทอดพระเนตรข้า
21. พระองค์กลับทรงโหดร้ายต่อข้าพระองค์พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์
22. พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลมทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลมและทรงให้พายุโยนข้าพระองค์ขึ้นลง
23. ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรงให้ข้าพระองค์ตายเสียและให้กลับบ้านเก่าที่กำหนดของทุกชีวิต