12. ฝูงชนลุกขึ้นที่ขวามือของข้าเขาผลักข้าออกไปเขาจู่โจมข้าเพื่อจะทำลายเสีย
13. เขาพังทางเดินของข้าเขามีส่วนทำให้ข้าพบหายนะโดยไม่ต้องมีผู้ใดช่วยเขาเลย
14. เขาเข้ามาทางช่องโหว่เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง
15. ความสยดสยองต่างๆ หันมาหาข้าเกียรติของข้าถูกเขาไล่ตามอย่างลมไล่หลังมาและความเจริญของข้าสูญไปอย่างเมฆ
16. “บัดนี้ ชีวิตข้าค่อยๆ หมดไปวันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้
17. กลางคืนเจาะไชกระดูกข้าและความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดหย่อนเลย
18. เสื้อผ้าข้าเสียรูปไปด้วยกำลังมหาศาลพระองค์ทรงมัดข้าอย่างคอเสื้อรัดข้า
19. พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในปลักข้ากลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า
20. ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์ก็เพียงทอดพระเนตรข้า
21. พระองค์กลับทรงโหดร้ายต่อข้าพระองค์พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์
22. พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลมทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลมและทรงให้พายุโยนข้าพระองค์ขึ้นลง
23. ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรงให้ข้าพระองค์ตายเสียและให้กลับบ้านเก่าที่กำหนดของทุกชีวิต
24. “แน่ทีเดียว คนจะไม่ยื่นมือออกตีผู้ที่บอบช้ำเมื่อเขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ
25. ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ประสบวันทุกข์ยากหรือ?ใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ?
26. แต่เมื่อข้ามองหาสิ่งดี สิ่งร้ายก็มาถึงและเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง
27. จิตใจของข้าพลุ่งพล่านไม่สงบเลยวันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า
28. ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดดข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ
29. ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่าและเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
30. ผิวหนังของข้าดำและหลุดลอกกระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้
31. เพราะฉะนั้น เสียงพิณเขาคู่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้