3. แต่โยนาห์ได้ลุกขึ้นหนีไปยังเมืองทารชิชจากพระพักตร์พระยาห์เวห์ ท่านได้ลงไปยังเมืองยัฟฟา และพบเรือกำปั่นลำหนึ่งกำลังไปเมืองทารชิช ดังนั้นท่านจึงชำระค่าโดยสาร และลงเรือเดินทางร่วมกับเขาทั้งหลายไปยังเมืองทารชิช ให้พ้นจากพระพักตร์พระยาห์เวห์
4. แต่พระยาห์เวห์ทรงให้เกิดลมใหญ่ขึ้นเหนือทะเล จึงเกิดพายุใหญ่ในทะเลนั้น จนเรือกำปั่นจะอับปาง
5. แล้วบรรดาลูกเรือก็กลัว ต่างก็ร้องขอต่อพระของตน และโยนสินค้าในเรือกำปั่นลงในทะเล เพื่อให้เรือเบาขึ้น แต่โยนาห์ได้ลงไปนอนหลับสนิทอยู่ในท้องเรือ
6. นายเรือจึงมาหาท่านและพูดกับท่านว่า “เจ้าหลับทำไม? อะไรกันนี่? ลุกขึ้นซิ จงร้องขอต่อพระของเจ้า บางทีพระนั้นจะทรงระลึกถึงพวกเราบ้าง เพื่อเราจะไม่พินาศ”
7. เขาทั้งหลายก็พูดกันว่า “มาเถอะ ให้เราจับฉลากกัน เพื่อเราจะรู้ว่า ใครเป็นต้นเหตุให้ภัยนี้เกิดขึ้นกับเรา” ดังนั้นเขาก็จับฉลาก ฉลากนั้นตกที่โยนาห์
8. พวกเขาจึงพูดกับท่านว่า “จงบอกเรามาเถิดว่า ภัยซึ่งเกิดขึ้นแก่เรานี้ ใครเป็นต้นเหตุ? เจ้ามีอาชีพอะไร? และเจ้ามาจากไหน? ประเทศของเจ้าชื่ออะไร? เจ้าเป็นคนชาติไหน?”
9. แล้วท่านตอบพวกเขาว่า “ข้าเป็นคนฮีบรู และข้าเกรงกลัวพระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ผู้ทรงสร้างทะเลและแผ่นดินแห้ง”
10. คนเหล่านั้นก็กลัวกันใหญ่ จึงพูดกับท่านว่า “เจ้าทำอะไรอย่างนี้?” เพราะคนเหล่านั้นทราบแล้วว่า ท่านกำลังหลบหนีจากพระพักตร์พระยาห์เวห์ เพราะท่านบอกกับพวกเขาอย่างนั้น
11. พวกเขาจึงพูดกับท่านว่า “เราควรจะทำอย่างไรแก่เจ้า เพื่อทะเลจะได้สงบลงเพื่อเรา?” เพราะทะเลยิ่งกำเริบมากขึ้นทุกที
12. ท่านจึงตอบเขาทั้งหลายว่า “จงจับข้าโยนลงทะเลก็แล้วกัน ทะเลก็จะสงบลงเพื่อพวกท่าน เพราะข้ารู้ว่า พายุใหญ่นี้เกิดขึ้นกับพวกท่าน ก็เพราะตัวข้าเอง”
13. อย่างไรก็ตาม พวกลูกเรือก็ช่วยกันตีกรรเชียงอย่างแข็งขันเพื่อจะนำเรือกลับเข้าฝั่ง แต่ทำไม่ได้ เพราะทะเลยิ่งกำเริบมากขึ้น ต้านพวกเขาไว้