5. ข้าราชการของกษัตริย์จึงทูลพระองค์ว่า “นั่นท่านฮามาน กำลังยืนอยู่ในพระลาน พ่ะย่ะค่ะ” และกษัตริย์ตรัสว่า “ให้เขาเข้ามา”
6. ฮามานจึงเข้ามา กษัตริย์ตรัสกับเขาว่า “ควรจะทำอย่างไรกับคนที่กษัตริย์พอพระทัยจะยกย่อง?” และฮามานรำพึงในใจว่า “ใครเล่าที่กษัตริย์พอพระทัยจะยกย่องมากกว่าข้า?”
7. แล้วฮามานทูลกษัตริย์ว่า “สำหรับคนที่กษัตริย์พอพระทัยจะยกย่องนั้น
8. โปรดให้นำฉลองพระองค์ และม้าทรงที่มีมงกุฎบนหัวของมันมา
9. และทรงมอบฉลองพระองค์และม้านั้นแก่เจ้านายชั้นสูงที่สุดคนหนึ่งของกษัตริย์ และทรงให้เขาแต่งตัวให้กับคนที่กษัตริย์พอพระทัยจะยกย่อง และให้เขาช่วยท่านผู้นั้นขึ้นนั่งบนหลังม้าและนำท่านไปตามถนนในเมือง และให้เขาป่าวร้องไปข้างหน้าท่านว่า ‘ผู้ที่กษัตริย์พอพระทัยจะยกย่องก็เป็นอย่างนี้แหละ’ ”
10. กษัตริย์จึงตรัสกับฮามานว่า “รีบเข้าเถอะ เอาเสื้อและม้าอย่างที่ท่านว่า แล้วทำอย่างนั้นกับโมรเดคัยคนยิว ซึ่งนั่งที่ประตูพระราชวัง อย่าละเว้นสิ่งใดตามที่ท่านกล่าวมานั้นเลย”
11. ฮามานจึงนำฉลองพระองค์กับม้าและแต่งตัวให้โมรเดคัย และให้ท่านขึ้นม้าไปตามถนนในเมือง ฮามานก็ป่าวร้องไปข้างหน้าท่านว่า “คนที่กษัตริย์พอพระทัยจะยกย่องก็เป็นอย่างนี้แหละ”
12. แล้วโมรเดคัยก็กลับมายังประตูพระราชวัง แต่ฮามานรีบกลับบ้าน คลุมศีรษะและคร่ำครวญ
13. และฮามานก็เล่าทุกสิ่งที่เกิดกับเขาให้เศเรชภรรยาและเพื่อนทุกคนของเขาฟัง ที่ปรึกษาและเศเรชภรรยาของเขากล่าวว่า “ถ้าท่านเริ่มล้มลงต่อหน้าโมรเดคัย และเพราะเขาเป็นชาติยิว ท่านจะไม่ชนะเขา แต่จะล้มลงต่อหน้าเขาแน่”