1. เจ้า บุตรมนุษย์เอ๋ย จงเผยพระวจนะต่อภูเขาทั้งหลายของอิสราเอล จงกล่าวว่า “ภูเขาของอิสราเอลเอ๋ย จงฟังพระวจนะของพระยาห์เวห์
2. พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า เพราะศัตรูกล่าวขวัญถึงเจ้าว่า ‘ฮะฮ้า’ และว่า ‘ที่สูงโบราณเหล่านั้นได้ตกเป็นกรรมสิทธิ์ของเราแล้ว’
3. เพราะฉะนั้น จงเผยพระวจนะและกล่าวว่า พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า เพราะว่า เออ เนื่องจากพวกเขาทำให้เจ้ารกร้างและบีบคั้นเจ้าจากรอบด้าน จนเจ้าตกเป็นกรรมสิทธิ์ของบรรดาประชาชาติที่เหลือนั้น และเจ้ากลายเป็นขี้ปากและเป็นที่นินทาของประชาชน
4. เพราะฉะนั้น ภูเขาของอิสราเอลเอ๋ย จงฟังพระวจนะของพระยาห์เวห์องค์เจ้านาย พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้กับภูเขาและเนินเขา ห้วยและหุบเขา กับซากปรักหักพังและที่ร้างเปล่า ทั้งบรรดาเมืองที่ผู้คนละทิ้ง ซึ่งได้กลายเป็นของริบและเป็นที่เย้ยหยันของประชาชาติที่เหลือซึ่งอยู่รอบๆ
5. เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า ด้วยความหวงแหนอย่างเดือดดาลของเรา เราพูดต่อสู้ประชาชาติที่เหลือและเอโดมทั้งหมดผู้ซึ่งเอาแผ่นดินของเราไปเป็นกรรมสิทธิ์ของพวกเขาเอง ด้วยความร่าเริงเต็มหัวใจและด้วยความมุ่งร้าย เพื่อจะไล่คนในนั้นออกไปเป็นของริบ
6. เพราะฉะนั้น จงเผยพระวจนะต่อแผ่นดินอิสราเอล และเจ้าจงกล่าวกับภูเขาและเนินเขา กับห้วยและหุบเขาว่า พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้ว่า ดูสิ เราพูดด้วยความหวงแหนและด้วยความโกรธของเรา เพราะเจ้าได้ทนรับความอับอายจากบรรดาประชาชาติ
7. เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์องค์เจ้านายจึงตรัสว่า เราปฏิญาณว่าประชาชาติรอบๆ เจ้านั้น จะต้องรับความอับอาย
8. “แต่เจ้า ภูเขาทั้งหลายของอิสราเอลเอ๋ย เจ้าจะแตกกิ่งก้านของเจ้าออกมา และจะออกผลให้แก่อิสราเอลประชากรของเรา เพราะว่าพวกเขาจะกลับมาในไม่ช้า