11. ดาบจึงถูกมอบไว้ให้ขัดมันเพื่อจะถือไว้ในฝ่ามือดาบนั้นถูกลับให้คมและขัดมันเพื่อจะมอบไว้ในมือของผู้ฆ่า
12. บุตรมนุษย์เอ๋ย จงร้องไห้และคร่ำครวญเพราะจะเป็นการต่อสู้ประชากรของเราและต่อสู้บรรดาเจ้านายของอิสราเอลพวกเขาถูกโยนให้แก่ดาบพร้อมประชากรของเราเพราะฉะนั้น จงตีอกชกหัวของเจ้า
13. ฉะนั้น จงใคร่ครวญ ถ้าคทาถูกดูหมิ่นแล้วเรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้นหรือ?” พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้แหละ
14. “ส่วนเจ้า บุตรมนุษย์เอ๋ย จงเผยพระวจนะจงตบมือแล้วปล่อยดาบให้ตกลงมาสองครั้ง เออถึงสามครั้งคือดาบที่จะฆ่าคนดาบที่จะฆ่ากันอย่างมากมายมันล้อมพวกเขาไว้
15. ดังนั้น หัวใจสลายคนมากมายสะดุดล้มเราได้ตั้งดาบเพื่อการฆ่าไว้ที่ประตูเมืองทุกแห่งของเขาแวบวาบเหมือนฟ้าแลบดาบถูกขัดมันเพื่อจะเข่นฆ่า
16. ลับให้คมแล้วโจมตีทางขวาและหันไปทางซ้ายคือที่ใดก็ตามที่ด้านคมของเจ้ามุ่งไป
17. แล้วเราจะตบมือของเราด้วยและให้ความโกรธของเราที่มีต่อเขาออกมาจนหมดเราคือยาห์เวห์ได้ลั่นวาจาแล้ว”
18. พระวจนะของพระยาห์เวห์มายังข้าพเจ้าอีกว่า
19. “ส่วนเจ้า บุตรมนุษย์เอ๋ย จงขีดเส้นทางไว้สองเส้นทางให้ดาบของกษัตริย์บาบิโลนเข้ามา ทั้งสองเส้นทางให้ออกมาจากแผ่นดินเดียวกัน และจงทำป้ายบอกทางไว้ตรงหัวถนนที่แยกเข้าเมือง
20. ขีดเส้นทางหนึ่งให้ดาบมายังเมืองรับบาห์ของคนอัมโมน และอีกเส้นทางมายังยูดาห์ถึงกรุงเยรูซาเล็มเมืองที่มีกำแพง
21. เพราะว่ากษัตริย์บาบิโลนยืนอยู่ตรงทางแพร่งของหัวถนนทั้งสองเพื่อเสี่ยงทาย เขาเขย่าลูกธนู และปรึกษารูปเคารพ ทั้งมองดูก้อนตับ