1. ในปีที่ 4 ของรัชกาลพระราชาดาริอัส พระวจนะของพระยาห์เวห์มายังเศคาริยาห์ในวันที่ 4 เดือนที่ 9 ซึ่งเป็นเดือนคิสเลฟ
2. ชาวเมืองเบธเอลได้ใช้ให้ชาเรเซอร์ และเรเกมเมเลค พร้อมกับพรรคพวกของเขาไปทูลขอพระกรุณาต่อพระยาห์เวห์
3. และร้องขอต่อบรรดาปุโรหิตที่พระนิเวศแห่งพระยาห์เวห์จอมทัพ และต่อผู้เผยพระวจนะว่า “ควรที่ข้าพเจ้าจะไว้ทุกข์และอดอาหารในเดือนที่ 5 อย่างที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้วเป็นเวลาหลายปีนั้นหรือไม่?”
4. แล้วพระวจนะของพระยาห์เวห์จอมทัพมายังข้าพเจ้าว่า
5. “จงกล่าวแก่ชาวบ้านทั้งสิ้นและแก่บรรดาปุโรหิตว่า ‘เมื่อเจ้าทั้งหลายอดอาหารและไว้ทุกข์ในเดือนที่ 5 และในเดือนที่ 7 ตั้ง 70 ปีนั้น เจ้าได้อดอาหารเพื่อเราคือเราเองหรือ?
6. และเมื่อเจ้ารับประทานและเมื่อเจ้าดื่ม เจ้าก็รับประทานเพื่อตัวเจ้าเองและดื่มเพื่อตัวเจ้าเองไม่ใช่หรือ?
7. ในสมัยที่เยรูซาเล็มและเมืองล้อมรอบมีคนอยู่และเจริญรุ่งเรืองนั้น เนเกบและแดนเนินเชเฟลาห์ก็มีคนอยู่ ถ้อยคำเหล่านี้เป็นพระวจนะซึ่งพระยาห์เวห์ทรงประกาศโดยผู้เผยพระวจนะรุ่นก่อนๆ ไม่ใช่หรือ?’ ”
8. และพระวจนะของพระยาห์เวห์มาถึงเศคาริยาห์ว่า
9. “พระยาห์เวห์จอมทัพตรัสดังนี้ว่า จงพิพากษาตามความจริง จงแสดงความกรุณาและความปรานีต่อพี่น้องของตน
10. อย่าบีบบังคับหญิงม่าย ลูกกำพร้าพ่อ คนต่างด้าวหรือคนยากจน และอย่าคิดอุบายชั่วในใจต่อพี่น้องของตน
11. แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะฟัง เขาดื้อและหันหลังให้ เขาอุดหูเพื่อจะไม่ได้ยิน
12. เออ พวกเขาได้ทำใจให้แข็งเหมือนเพชร เกรงว่าจะได้ยินพระบัญญัติและพระวจนะ ซึ่งพระยาห์เวห์จอมทัพตรัสทางผู้เผยพระวจนะรุ่นก่อนโดยพระวิญญาณของพระองค์ เพราะเหตุนั้นพระพิโรธอันยิ่งใหญ่จึงได้มาจากพระยาห์เวห์จอมทัพ
13. พระยาห์เวห์จอมทัพตรัสว่า เมื่อเราร้องเรียก เขาไม่ฟังอย่างไร เมื่อเขาร้องทูล เราก็ไม่ฟังอย่างนั้น
14. และเราก็ให้เขากระจัดกระจายไปด้วยลมพายุท่ามกลางประชาชาติทั้งสิ้นซึ่งเขาไม่รู้จัก ดังนั้นแผ่นดินที่เขาทิ้งไปจึงว่างเปล่า จนไม่มีใครเข้าออก และแผ่นดินที่น่าอยู่ก็เป็นที่ร้างเปล่า”