7. บาบิโลนเคยเป็นถ้วยทองคำในพระหัตถ์ของพระยาห์เวห์ทำให้แผ่นดินโลกทั้งสิ้นมึนเมาไปบรรดาประชาชาติได้ดื่มเหล้าองุ่นของมันเพราะฉะนั้น ประชาชาติต่างๆ จึงบ้าไป
8. บาบิโลนได้ล้มลงและแตกไปอย่างฉับพลันจงคร่ำครวญเพื่อมันเถิดจงเอายามาให้มันบรรเทาปวดบางทีอาจจะรักษามันให้หายได้”
9. “พวกเราได้รักษาบาบิโลน แต่มันไม่หายทิ้งมันไปเสียเถิดและให้เราไปต่างคนต่างไปยังประเทศของตนเพราะว่าการพิพากษามันได้ขึ้นไปถึงฟ้าสวรรค์และได้ถูกยกขึ้นเทียมเมฆ
10. พระยาห์เวห์ทรงนำความยุติธรรมออกมาให้เรามาเถิด ให้เราประกาศพระราชกิจของพระยาห์เวห์พระเจ้าของเราในศิโยน
11. จงฝนลูกธนูจงหยิบโล่ขึ้นมาพระยาห์เวห์ทรงเร้าใจบรรดากษัตริย์ของมีเดีย เพราะว่าพระประสงค์ของพระองค์เกี่ยวกับบาบิโลน ก็คือการทำลายมันเสีย เพราะนั่นแหละเป็นการแก้แค้นของพระยาห์เวห์ คือการแก้แค้นแทนพระวิหารของพระองค์”
12. จงชูธงขึ้นประชิดกำแพงของบาบิโลนจงหนุนคนเฝ้าให้เข้มแข็งจงตั้งคนยามขึ้น จงเตรียมกองซุ่มไว้เพราะพระยาห์เวห์ทรงวางแผนงานและทรงกระทำตามที่พระองค์ตรัสเกี่ยวกับชาวเมืองบาบิโลน
13. เจ้าผู้อาศัยตามน้ำมากหลายผู้มีสมบัติมากมายเอ๋ยอวสานของเจ้ามาถึงแล้วเส้นชีวิตของเจ้าถูกตัดขาดเสียแล้ว
14. พระยาห์เวห์จอมทัพทรงปฏิญาณโดยพระองค์เองว่า“แน่นอนเราจะให้เจ้ามีคนเต็มเมือง เหมือนฝูงตั๊กแตนและเขาทั้งหลายจะเปล่งเสียงโห่ร้องมีชัยเหนือเจ้า”
15. ผู้ทรงสร้างโลกด้วยฤทธิ์เดชของพระองค์ผู้ทรงสถาปนาพิภพไว้ด้วยพระปัญญาและทรงคลี่ท้องฟ้าออกด้วยความเข้าใจของพระองค์
16. เมื่อพระองค์เปล่งพระสุรเสียงก็มีเสียงน้ำคะนองในท้องฟ้าและทรงทำให้หมอกลอยขึ้นจากปลายพิภพทรงทำฟ้าแลบเพื่อฝนและทรงนำลมมาจากพระคลังของพระองค์
17. มนุษย์ทุกคนโง่เขลาและไม่มีความรู้ช่างทองทุกคนจะต้องอับอายเพราะรูปเคารพของตนเพราะรูปหล่อของเขาเป็นของเท็จและมันไม่มีลมหายใจ
18. สิ่งเหล่านั้นเป็นของไร้ค่า และเป็นผลงานที่น่าเยาะเย้ยมันจะต้องพินาศเมื่อถึงเวลาการลงโทษ