10. พระยาห์เวห์ตรัสว่า เคลเดียจะถูกปล้น บรรดาผู้ที่ปล้นเขาจะอิ่มหนำ
11. “บรรดาผู้ปล้นมรดกของเราเอ๋ย แม้ว่าเจ้าจะเปรมปรีดิ์ แม้ว่าเจ้าจะลิงโลดแม้เจ้าจะระเริงอย่างโคสาวที่กำลังนวดข้าวและร้องอย่างม้าตัวผู้
12. มารดาของเจ้าจะอับอายอย่างยิ่งและนางที่คลอดเจ้าจะถูกหลู่เกียรตินี่แน่ะ นางจะอยู่ท้ายสุดของบรรดาประชาชาติเป็นถิ่นทุรกันดาร ที่แห้งแล้ง และทะเลทราย
13. เมืองนั้นจะไม่มีคนเข้าอาศัย เพราะพระพิโรธของพระยาห์เวห์แต่จะเป็นที่ร้างเปล่าอย่างที่สุดซึ่งคนที่ผ่านเมืองบาบิโลนไปจะตกตะลึงและเยาะเย้ยเพราะรอยแผลทั้งสิ้นของเมืองนั้น
14. จงจัดแนวรบเข้ามาโอบล้อมบาบิโลนพวกเจ้าที่โก่งคันธนูจงยิงเธอ อย่าเสียดายลูกธนูเพราะเธอได้ทำบาปต่อพระยาห์เวห์
15. จงเปล่งเสียงโห่ร้องสู้เธอจากรอบข้าง เธอยอมแพ้แล้วเครื่องป้องกันของเธอล้มลงแล้วกำแพงของเธอถูกพังลงแล้วเพราะนี่เป็นการแก้แค้นของพระยาห์เวห์จงแก้แค้นเธอทำกับเธออย่างที่เธอได้ทำลงไป
16. จงตัดผู้หว่านเสียจากบาบิโลนและตัดผู้ที่ถือเคียวในฤดูเกี่ยวเพราะดาบของผู้บีบบังคับทุกคนจึงหันเข้าหาชนชาติของตนและทุกคนจะหนีไปยังแผ่นดินของตน
17. “อิสราเอลเป็นเหมือนแกะที่ถูกสิงโตไล่ล่าไป ครั้งแรกกษัตริย์อัสซีเรียกินเขา ในที่สุดนี้เนบูคัดเนสซาร์ กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้แทะกระดูกของเขา
18. เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์จอมทัพ พระเจ้าแห่งอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า นี่แน่ะ เราจะนำการลงโทษมาเหนือกษัตริย์แห่งบาบิโลนและแผ่นดินของท่าน ดังที่เราได้ลงโทษกษัตริย์แห่งอัสซีเรีย
19. เราจะให้อิสราเอลกลับสู่ลานหญ้าของเขา และเขาจะกินอยู่บนภูเขาคารเมลและในบาชาน และเขาจะอิ่มใจบนเนินเขาเอฟราอิมและในกิเลอาด
20. พระยาห์เวห์ตรัสว่า ในวันเหล่านั้นและในเวลานั้น จะหาความผิดบาปในอิสราเอลไม่พบเลย จะหาบาปในยูดาห์ก็จะไม่พบเลย เพราะเราจะให้อภัยแก่คนเหล่านั้นผู้ที่เราให้เหลืออยู่”
21. พระยาห์เวห์ตรัสว่า “จงขึ้นไปสู้แผ่นดินเมราธาอิมและต่อสู้ชาวเมืองเปโขดจงฆ่าเขาและทำลายเสียให้หมดสิ้นและจงทำทุกอย่างตามที่เราได้บัญชาเจ้าไว้
22. เสียงสงครามอยู่ในแผ่นดินและการทำลายอย่างใหญ่หลวงก็อยู่ในนั้น