1. เกี่ยวกับโมอับพระยาห์เวห์จอมทัพ พระเจ้าแห่งอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า“วิบัติแก่เนโบ เพราะเป็นที่ถูกทิ้งร้างเมืองคีริยาธาอิมต้องอับอาย มันถูกยึดแล้วป้อมปราการก็ต้องอับอายและพังลง
2. ไม่มีการสรรเสริญโมอับอีกแล้วในเมืองเฮชโบนนั้น เขาคิดอุบายต่อสู้โมอับว่า‘มาเถอะ ให้เราตัดมันออกเสียอย่าให้เป็นชนชาติ’เมืองมัดเมนเอ๋ย เจ้าจะถูกทำให้เงียบเหมือนกันดาบจะไล่ตามเจ้าไป’
3. “มีเสียงร้องมาจากเมืองโฮโรนาอิมว่า‘การล้างผลาญและการทำลายอย่างใหญ่หลวง’
4. เมืองโมอับถูกทำลายแล้วเด็กๆ ของเธอร้องระงม
5. พวกเขาขึ้นไปตามทางสู่เมืองลูฮีทร้องไห้อย่างขมขื่นตามทางลงจากเมืองโฮโรนาอิมเขาได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญเพราะถูกทำลาย
6. หนีเถิด เอาตัวรอดเถิดให้เป็นเหมือนพุ่มสนในถิ่นทุรกันดาร
7. เพราะว่าเจ้าได้วางใจในที่กำบังเข้มแข็งและในทรัพย์สมบัติของเจ้าเจ้าจะต้องถูกยึดด้วยและพระเคโมชจะต้องถูกกวาดไปเป็นเชลยพร้อมกับปุโรหิตและเจ้านายของเขา
8. ผู้ทำลายจะมาถึงทุกเมืองและจะไม่มีเมืองใดรอดพ้นไปได้ที่ลุ่มจะต้องพินาศและที่ราบจะต้องถูกทำลายดังที่พระยาห์เวห์ได้ตรัสไว้
9. “จงให้ปีกแก่โมอับเพื่อมันจะบินไปเสียเมืองต่างๆ ของมันจะกลายเป็นที่ร้างเปล่าไม่มีคนอาศัยอยู่ในนั้นเลย
10. “ใครทำงานของพระยาห์เวห์อย่างไม่เอาใจใส่ คนนั้นจะถูกสาป คนที่กันไม่ให้ดาบของตนทำให้โลหิตตก คนนั้นก็ถูกสาป
11. “โมอับสบายตั้งแต่หนุ่มๆ มาและนิ่งอยู่บนตะกอนของตนมันไม่ได้ถูกถ่ายออกจากภาชนะนี้ไปยังภาชนะนั้นหรือต้องถูกกวาดไปเป็นเชลยดังนั้นรสจึงยังอยู่ในนั้นและกลิ่นก็ไม่เปลี่ยนแปลง”
12. พระยาห์เวห์ตรัสว่า “เพราะฉะนั้น นี่แน่ะ วันเวลาจะมาถึง เมื่อเราจะส่งผู้ถ่ายเทมายังเขาเพื่อถ่ายเทเขา และเทภาชนะของเขาให้เกลี้ยง และทุบไหของเขาให้แตกเป็นชิ้นๆ
13. แล้วโมอับก็จะต้องอับอายเพราะพระเคโมชอย่างที่พงศ์พันธุ์อิสราเอลต้องอับอายเพราะเมืองเบธเอล ซึ่งเป็นที่วางใจของเขา
14. “เจ้าพูดได้อย่างไรว่า‘เราเป็นพวกวีรชนและนักรบกล้าหาญในสงคราม’
15. ผู้ทำลายโมอับและเมืองต่างๆ ของมันขึ้นมาแล้วและคนหนุ่มๆ ที่เก่งที่สุดของเมืองก็ลงไปเพื่อถูกฆ่ากษัตริย์ผู้ทรงพระนามว่าพระยาห์เวห์จอมทัพตรัสดังนี้แหละ