1. ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแก่ข้าพระองค์ทั้งหลายดูเถิด ขอทรงพิจารณาความอดสูของพวกข้าพระองค์
2. มรดกของพวกข้าพระองค์กลับเป็นของพวกต่างชาติบ้านเรือนของพวกข้าพระองค์เป็นของพวกต่างด้าว
3. พวกข้าพระองค์เป็นลูกกำพร้าพ่อและแม่ของข้าพระองค์เป็นดั่งหญิงม่าย
4. น้ำก็ต้องซื้อเขาดื่มฟืนก็ต้องซื้อเขาใช้
5. พวกข้าพระองค์ถูกไล่ล่าอย่างกระชั้นชิดทั้งอ่อนเพลียและไม่ได้พักผ่อนเลย
6. พวกข้าพระองค์ยอมจำนนต่ออียิปต์และอัสซีเรียเพื่อจะได้อาหารกิน
7. บรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายทำบาปและตายแล้วพวกข้าพระองค์ต้องรับโทษเพราะบาปของพวกเขา
8. พวกทาสปกครองข้าพระองค์ทั้งหลายไม่มีผู้ใดช่วยพวกข้าพระองค์ให้พ้นมือของพวกเขาได้
9. พวกข้าพระองค์ได้อาหารมาโดยเสี่ยงชีวิตเพราะผู้ถือดาบในถิ่นทุรกันดาร
10. ผิวหนังของพวกข้าพระองค์ก็ร้อนปานเตาอบเพราะความร้อนแผดเผาแห่งการกันดารอาหาร
11. ผู้หญิงในศิโยนถูกขืนใจรวมทั้งสาวพรหมจารีในเมืองต่างๆ ของยูดาห์
12. เจ้านายต้องถูกมัดมือแขวนไว้ไม่มีผู้ใดนับถือพวกผู้ใหญ่
13. คนหนุ่มถูกบังคับให้โม่แป้งและเด็กต้องเดินโซเซเพราะแบกฟืนหนัก
14. พวกคนแก่หายไปจากประตูเมืองคนหนุ่มได้หยุดเล่นดนตรีแล้ว
15. ความปลาบปลื้มก็หายไปจากใจของพวกข้าพระองค์การเต้นรำของพวกข้าพระองค์กลายเป็นการไว้ทุกข์
16. มงกุฎได้ร่วงหล่นจากศีรษะพวกข้าพระองค์แล้ววิบัติแก่พวกข้าพระองค์ เพราะพวกข้าพระองค์ทำบาป
17. เพราะเหตุนี้เอง ใจพวกข้าพระองค์จึงอ่อนระอาเพราะสิ่งเหล่านี้ ตาข้าพระองค์จึงมัวไป
18. เพราะภูเขาศิโยนรกร้างสุนัขป่ามาเดินเพ่นพ่านอยู่ที่นั้น
19. ข้าแต่พระยาห์เวห์ แต่พระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์
20. ไฉนพระองค์ทรงลืมพวกข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์?ไฉนทรงทอดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียนานดังนี้?
21. ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงช่วยพวกข้าพระองค์ให้กลับสู่พระองค์เถิด แล้วพวกข้าพระองค์จะกลับสู่พระองค์ขอทรงฟื้นวันเวลาของข้าพระองค์ให้เหมือนดังก่อน
22. เว้นเสียแต่พระองค์ทรงสลัดพวกข้าพระองค์ทิ้งเสียแล้วและพระองค์กริ้วพวกข้าพระองค์มากยิ่งนัก