1. จงร้องดังๆ อย่าออมเสียงไว้จงเปล่งเสียงของเจ้าเหมือนเป่าเขาสัตว์จงแจ้งให้ชนชาติของเรารู้ตัวในเรื่องการทรยศของเขาให้เชื้อสายของยาโคบรู้ตัวในเรื่องบาปของเขา
2. กระนั้นเขายังแสวงหาเราทุกวันและยินดีจะรู้จักทางของเราราวกับว่าเขาเป็นประชาชาติที่ทำความชอบธรรมและไม่ได้ละทิ้งกฎหมายของพระเจ้าของเขาเขาขอกฎหมายชอบธรรมจากเราพวกเขายินดีจะเข้าใกล้พระเจ้า
3. “ทำไมพวกข้าพระองค์อดอาหาร แต่พระองค์ไม่ทอดพระเนตร?ทำไมพวกข้าพระองค์ถ่อมตัวลง แต่พระองค์ไม่สนพระทัย? ”นี่แน่ะ ในวันที่เจ้าอดอาหารนั้น เจ้าทำตามใจเจ้าและบีบบังคับคนงานทั้งหมดของเจ้า
4. นี่แน่ะ เจ้าอดอาหารเพียงเพื่อวิวาทและต่อสู้และเพื่อต่อยด้วยหมัดอธรรมการอดอาหารอย่างเจ้าในวันนี้จะไม่ทำให้เสียงของเจ้าได้ยินไปถึงที่สูง
5. นี่คือการอดอาหารที่เราเลือกหรือ?คือวันที่คนถ่อมตัวเองลงหรือ?คือการก้มศีรษะของเขาลงเหมือนต้นอ้อเล็กแล้วปูผ้ากระสอบและขี้เถ้าเป็นที่รองนั่งหรือ?เจ้าจะเรียกการอย่างนี้ว่าอดอาหารหรือ?และเป็นวันที่พระยาห์เวห์โปรดปรานหรือ?
6. เราเลือกการอดอาหารอย่างนี้ไม่ใช่หรือ?คือการแก้พันธนะอธรรมการแก้สายรัดของแอกการปลดปล่อยผู้ถูกบีบบังคับให้เป็นอิสระและการหักแอกทั้งหมดเสีย
7. คือการแบ่งอาหารของเจ้ากับคนหิวการนำคนยากจนไร้บ้านเข้ามาในบ้านไม่ใช่หรือ?และเมื่อเห็นคนเปลือยกายก็คลุมกายเขาไว้ทั้งไม่ซ่อนตัวเจ้าจากญาติของเจ้าไม่ใช่หรือ?
8. แล้วความสว่างจะพุ่งออกมาแก่เจ้าเหมือนรุ่งอรุณและการรักษาแผลของเจ้าจะมีขึ้นอย่างรวดเร็วความชอบธรรมของเจ้าจะเดินนำหน้าเจ้าและพระสิริของพระยาห์เวห์จะระวังหลังเจ้า
9. แล้วเมื่อเจ้าทูล พระยาห์เวห์จะทรงตอบเมื่อเจ้าร้องทูล พระองค์จะตรัสว่า เราอยู่นี่ถ้าเจ้าจะเอาแอกออกไปจากท่ามกลางเจ้ารวมทั้งการชี้หน้า และคำพูดอธรรม