9. ข้าแต่พระกรของพระยาห์เวห์จงตื่นเถิด ตื่นขึ้นเถิด จงสวมกำลังตื่นขึ้นอย่างในอดีตกาลอย่างในชั่วชาติพันธุ์นานมาแล้วนั้นท่านไม่ใช่หรือที่หั่นราหับเป็นชิ้นๆและแทงมังกรทะลุ?
10. ท่านไม่ใช่หรือที่ทำให้ทะเลแห้งไป?คือน้ำของที่ลึกยิ่งนั้นและทำที่ลึกของทะเลให้เป็นหนทางเพื่อให้พวกที่ทรงไถ่ไว้แล้วเดินผ่านไป
11. แล้วพวกที่ไถ่ไว้แล้วของพระยาห์เวห์จะกลับมาและจะมายังศิโยนด้วยการร้องเพลงความชื่นบานเป็นนิตย์จะอยู่บนศีรษะของพวกเขาเขาจะได้รับความชื่นบานและความยินดีความโศกเศร้าและการถอนหายใจจะหนีไป
12. เราเอง คือเราเองผู้ชูใจเจ้าเจ้าเป็นใครเล่าที่กลัวคนซึ่งจะต้องตายคือกลัวมนุษย์ซึ่งถูกทำให้เหมือนหญ้า?
13. เจ้าลืมพระยาห์เวห์ผู้สร้างของเจ้าผู้ทรงขึงฟ้าสวรรค์และทรงวางรากฐานของแผ่นดินโลกและเจ้ากลัวอยู่เรื่อยไปตลอดวันเพราะความเกรี้ยวกราดของผู้บีบบังคับเมื่อเขาตั้งตัวขึ้นที่จะทำลายแต่ความเกรี้ยวกราดของผู้บีบบังคับอยู่ที่ไหนเล่า?
14. นักโทษจะได้รับการปลดปล่อยโดยเร็วเขาจะไม่ตายในที่กักขังและอาหารของเขาก็ไม่ขาดแคลน
15. เพราะเราคือยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้าผู้กวนทะเลให้คลื่นของมันคะนอง(พระนามของพระองค์คือพระยาห์เวห์จอมทัพ)
16. และเราใส่ถ้อยคำของเราไว้ในปากของเจ้าและซ่อนเจ้าไว้ในร่มมือของเราเราตั้งฟ้าสวรรค์ และวางรากฐานแผ่นดินโลกและกล่าวกับศิโยนว่า “เจ้าเป็นชนชาติของเรา”
17. จงเร้าใจตัวเอง จงเร้าใจตัวเองจงยืนขึ้นเถิด เยรูซาเล็มเอ๋ยท่านผู้ได้ดื่มจากพระหัตถ์ของพระยาห์เวห์คือจอกแห่งพระพิโรธของพระองค์ท่านได้ดื่มจากถ้วยแห่งความโซเซจนถึงก้นตะกอน
18. ในบรรดาบุตรชายที่นางคลอดมานั้นไม่มีใครนำทางนางในบรรดาบุตรชายที่นางชุบเลี้ยงมาก็ไม่มีใครจูงมือนาง
19. สองสิ่งนี้ได้เกิดขึ้นกับท่าน(แล้วใครเล่าจะอาลัยท่าน?)คือการล้างผลาญและทำลาย กับการกันดารอาหารและคมดาบ(แล้วใครเล่าจะปลอบโยนท่าน?)
20. บรรดาบุตรชายของท่านสลบไปแล้วพวกเขานอนอยู่ตามหัวถนนทุกแห่งเหมือนเลียงผาติดในข่ายพวกเขาโชกโชนด้วยพระพิโรธของพระยาห์เวห์และด้วยการกำราบของพระเจ้าของท่าน