เจ้ารู้‍สึกมั่น‍คงอยู่ในความอธรรมของเจ้าเจ้าว่า “ไม่‍มีใครเห็นข้า”สติ‍ปัญญาของเจ้าและความรู้ของเจ้าทำให้เจ้าหลง‍ไปและเจ้าจึงคิดในใจของเจ้าว่า“ข้านี่‍แหละ และไม่‍มีผู้อื่นอีก”