3. เมื่อพระยาห์เวห์ประทานให้เจ้าได้หยุดพักจากความเจ็บปวดและความวุ่นวายของเจ้า และจากงานหนักซึ่งเจ้าถูกบังคับให้ทำ
4. เจ้าจะยกคำเย้ยหยันนี้กล่าวกับพระราชาของบาบิโลนว่า“เออ ผู้บีบบังคับสงบไปอย่างไรหนอความเกรี้ยวกราดของเขาก็สงบไปด้วยหนอ
5. พระยาห์เวห์ทรงหักไม้พลองของคนอธรรมคทาของผู้ครอบครอง
6. ซึ่งตีชนชาติทั้งหลายด้วยความพิโรธด้วยการตีอย่างไม่หยุดยั้งซึ่งครอบครองประชาชาติด้วยความโกรธด้วยการข่มเหงอย่างไม่รามือ
7. ทั่วทั้งโลกก็หยุดพักและสงบอยู่เขาทั้งหลายโห่ร้องด้วยความยินดี
8. ต้นสนสามใบก็เปรมปรีดิ์เพราะเจ้าด้วยต้นสนสีดาร์แห่งเลบานอนกล่าวว่า‘ตั้งแต่เจ้าตกต่ำก็ไม่มีคนตัดไม้ขึ้นมาหาเรา’
9. แดนคนตายเบื้องล่างก็ตื่นเต้นเพื่อต้อนรับเจ้าเมื่อเจ้ามามันปลุกให้พวกคนตายมารับเจ้าคือทุกคนที่เคยเป็นผู้นำของแผ่นดินโลกมันทำให้พวกที่เคยเป็นพระราชาของประชาชาติทั้งหลายลุกขึ้นมาจากบัลลังก์ของพวกเขา
10. พวกเขาทุกคนจะพูดและกล่าวแก่เจ้าว่า‘เจ้ากลายเป็นคนอ่อนแอเหมือนเราด้วยเจ้าก็เป็นเหมือนอย่างเรา’
11. ความโอ่อ่าของเจ้าถูกนำลงมาถึงแดนคนตายพร้อมกับเสียงพิณของเจ้าตัวดักแด้จะเป็นที่นอนอยู่ใต้ตัวเจ้าและตัวหนอนจะเป็นผ้าห่มของเจ้า
12. “โอ เจ้าร่วงลงจากฟ้าสวรรค์อย่างไรหนอเจ้าผู้ส่องแสง คือโอรสแห่งรุ่งอรุณเจ้าถูกเหวี่ยงลงมายังพื้นดินอย่างไรหนอเจ้าผู้ทำให้ประชาชาติทั้งหลายตกต่ำ
13. เจ้าเองรำพึงในใจของเจ้าว่า‘ข้าจะขึ้นไปยังฟ้าสวรรค์ข้าจะตั้งพระที่นั่งของข้าเหนือดวงดาวทั้งหลายของพระเจ้าข้าจะนั่งบนขุนเขาแห่งการชุมนุมณ สุดปลายอุดรอันไกลโพ้น
14. ข้าจะขึ้นไปเหนือความสูงของเมฆข้าจะทำให้ตัวของข้าเองเหมือนองค์ผู้สูงสุด’
15. แต่เจ้าถูกนำลงมาสู่แดนคนตายยังก้นบาดาล
16. บรรดาผู้เห็นเจ้าจะจ้องมองเจ้าและจะคิดพิจารณาตัวเจ้าว่า‘ชายคนนี้หรือที่ทำให้โลกสั่นสะเทือน?ที่เขย่าอาณาจักรทั้งหลาย?
17. ที่ทำให้โลกเป็นเหมือนถิ่นทุรกันดารและทำลายเมืองต่างๆ ในโลกเสีย?ผู้ไม่ยอมปล่อยให้เชลยของตนกลับบ้าน?’