9. ข้าศึกกล่าวว่า ‘ข้าจะติดตาม ข้าจะไล่ให้ทันข้าจะแบ่งของริบกัน ข้าจะพอใจที่ได้ทำกับพวกเขาสมดังใจข้าจะชักดาบออก มือข้าจะทำลายพวกเขาเสีย’
10. พระองค์ทรงบันดาลให้ลมพัดมา น้ำทะเลก็ท่วมพวกเขามิดพวกเขาจมลงเหมือนตะกั่วในกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวนั้น
11. “ข้าแต่พระยาห์เวห์ ในบรรดาพระต่างๆ องค์ไหนจะเป็นเหมือนพระองค์เล่า?องค์ไหนจะเหมือนพระองค์ผู้ทรงงามสง่าในความบริสุทธิ์และน่าเกรงขามด้วยพระสิริและทรงทำการอัศจรรย์?
12. พระองค์เหยียดพระหัตถ์ขวาออกแผ่นดินก็กลืนพวกเขาเสีย
13. “ด้วยความรักมั่นคง พระองค์ทรงนำชนชาติซึ่งทรงไถ่ไว้ด้วยพระเดชานุภาพ พระองค์ทรงพาพวกเขามาถึงที่สถิตอันบริสุทธิ์ของพระองค์
14. ชนชาติทั้งหลายได้ยินแล้ว ก็พากันสะทกสะท้านคนฟีลิสเตียรู้สึกปวดร้าว
15. ครั้งนั้นพวกเจ้านายแห่งเอโดมก็พากันหวาดผวาและพวกผู้นำแห่งโมอับก็ตัวสั่นคนคานาอันทั้งปวงก็ระส่ำระสายไป
16. ความรู้สึกสยดสยองและความตกใจกลัวอุบัติขึ้นในใจของพวกเขาเนื่องด้วยฤทธานุภาพแห่งพระกรของพระองค์ พวกเขาหยุดนิ่งอยู่เหมือนก้อนหินข้าแต่พระยาห์เวห์ จนประชากรของพระองค์ผ่านพ้นไปจนชนชาติซึ่งพระองค์ทรงซื้อไว้แล้วผ่านไป
17. พระองค์ทรงนำพวกเขาเข้ามา และให้เขาตั้งหลักแหล่งบนภูเขาของพระองค์ข้าแต่พระยาห์เวห์ เป็นสถานที่ซึ่งพระองค์ทรงสร้างไว้เพื่อเป็นที่ประทับของพระองค์ข้าแต่องค์เจ้านาย สถานนมัสการซึ่งพระหัตถ์ของพระองค์ทรงสถาปนาไว้