พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

สุภาษิต 1:17-22 ฉบับมาตรฐาน (THSV11)

17. เพราะ​ไม่‍มี​ประ‌โยชน์​ที่​จะ​ขึง​ข่าย​ให้​นก​เห็น

18. แต่​คน​เหล่า‍นี้​หมอบ​คอย​เอา​เลือด​ตน‍เองพวก‍เขา​ซุ่ม​ทำ‍ร้าย​ชีวิต​ตัว​เอง

19. ทาง​ของ​ทุก‍คน​ที่​หา​กำ‌ไร​ด้วย​ความ​ทา‌รุณ​โหด‍ร้าย ก็​อย่าง‍นี้​แหละมัน​ย่อม​คร่า​เอา​ชีวิต​เจ้า​ของ​นั้น​เอง

20. ปัญญา​ร้อง​เสียง‍ดัง​อยู่​ที่​ถนนเธอ​เปล่ง​เสียง​ของ​เธอ​ที่​ลาน‍เมือง

21. เธอ​ร้อง‍เรียก​อยู่​ตาม​หัว‍ถนน​ที่​จอ‍แจเธอ​กล่าว​ถ้อย‍คำ​ที่​ทาง​เข้า​ประตู​เมือง​ว่า

22. “คน‍รู้‍น้อย​เอ๋ย พวก‍เจ้า​จะ​รัก​ความ​รู้‍น้อย​ไป​นาน​เท่า‍ไร?คน​ที่​ชอบ​เยาะ‍เย้ย​จะ​พอ‍ใจ​ใน​การ​เยาะ‍เย้ย​ไป​นาน​เท่า‍ไร?และ​คน‍โง่​จะ​เกลียด​ความ​รู้​นาน​เท่า‍ไร?

อ่านบทที่สมบูรณ์ สุภาษิต 1