1. เมื่อกษัตริย์เมืองอาราดชาวคานาอันผู้อาศัยอยู่ในเนเกบ ทรงได้ยินว่าอิสราเอลยกมาตามทางอาธาริม พระองค์ทรงมาต่อสู้กับคนอิสราเอลและทรงจับบางคนไปเป็นเชลย
2. และคนอิสราเอลบนไว้กับพระยาห์เวห์ว่า “ถ้าพระองค์จะทรงมอบชนชาตินี้ไว้ในมือพวกข้าพระองค์แน่นอนแล้ว ข้าพระองค์จะทำลายบ้านเมืองของพวกเขาให้สิ้นซาก”
3. และพระยาห์เวห์ทรงฟังเสียงของคนอิสราเอล และทรงมอบชาวคานาอันให้ เขาทั้งหลายก็ทำลายชาวคานาอันและบ้านเมืองของเขาจนสิ้นซาก ดังนั้นเขาจึงเรียกตำบลนั้นว่าโฮรมาห์
4. พวกเขาออกเดินจากภูเขาโฮร์ตามทางที่ไปทะเลแดง เพื่อจะอ้อมแผ่นดินเอโดม ประชาชนเกิดความท้อแท้ระหว่างทาง
5. แล้วประชาชนก็ต่อว่าพระเจ้าและโมเสสว่า “ทำไมพาเราออกจากอียิปต์ให้มาตายในถิ่นทุรกันดาร? เพราะไม่มีอาหารและไม่มีน้ำ เราเกลียดอาหารอันไร้ค่านี้”
6. และพระยาห์เวห์ทรงส่งพวกงูพิษมาในหมู่ประชาชน งูก็กัดประชาชน และคนอิสราเอลตายเป็นจำนวนมาก
7. และประชาชนมาหาโมเสสกล่าวว่า “เราทำบาปเพราะเราต่อว่าพระยาห์เวห์และต่อว่าท่าน ขอทูลวิงวอนพระยาห์เวห์ให้พระองค์ทรงนำงูไปจากเรา” ดังนั้นโมเสสจึงทูลวิงวอนเพื่อประชาชน
8. และพระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงทำงูพิษตัวหนึ่งติดไว้บนเสา และทุกคนที่ถูกงูกัดมองดูงูนั้น ก็จะมีชีวิตอยู่ได้”
9. ดังนั้นโมเสสจึงทำงูทองสัมฤทธิ์ตัวหนึ่ง และติดไว้บนเสา และเมื่องูกัดใคร ถ้าคนนั้นมองดูงูทองสัมฤทธิ์นั้น เขาก็มีชีวิตอยู่ได้
10. แล้วคนอิสราเอลก็ออกเดินทางไปตั้งค่ายอยู่ที่โอโบท
11. และพวกเขาออกเดินทางจากโอโบทไปตั้งค่ายอยู่ที่อิเยอาบาริม ซึ่งอยู่ในถิ่นทุรกันดารตรงข้ามโมอับ ทางด้านตะวันออก
12. และจากที่นั่นพวกเขาออกเดินทางไปตั้งค่ายอยู่ที่หุบเขาเศเรด
13. แล้วพวกเขาออกเดินทางจากที่นั่นไปตั้งค่ายอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของลุ่มแม่น้ำอารโนน ซึ่งอยู่ในถิ่นทุรกันดารที่ยืดมาจากพรมแดนของคนอาโมไรต์ เพราะว่าแม่น้ำอารโนนเป็นพรมแดนของโมอับ ระหว่างโมอับกับคนอาโมไรต์
14. ดังนั้นในหนังสือสงครามของพระยาห์เวห์จึงกล่าวไว้ว่าวาเฮบในเมืองสุฟาห์ ทั้งหุบเขาแม่น้ำอารโนน
15. และที่เชิงลาดของหุบเขาซึ่งยืดไปจนถึงที่ตั้งของเมืองอาร์และพาดไปตามพรมแดนของโมอับ