1. จงเรียกน้องชายของเจ้าว่า “อัมมี” จงเรียกน้องสาวของเจ้าว่า“รุหะมาห์”4
2. จงว่ากล่าวมารดาของเจ้า จงว่ากล่าวเถิดเพราะว่านางไม่ใช่ภรรยาของเราและเราไม่ใช่สามีของนางให้เธอทิ้งการเล่นชู้เสียจากหน้าของเธอและทิ้งการล่วงประเวณีเสียจากระหว่างถันของนาง
3. มิฉะนั้นเราจะเปลื้องผ้าของนางให้ล่อนจ้อนกระทำให้เธอเหมือนวันที่เธอเกิดมากระทำให้เธอเหมือนถิ่นทุรกันดารและกระทำให้เธอเหมือนแผ่นดินที่แตกระแหงและประหารเธอเสียด้วยความกระหาย
4. เราจะไม่มีความสงสารต่อบุตรทั้งหลายของนางเพราะว่าเขาทั้งหลายเป็นลูกของการเล่นชู้
5. เพราะว่ามารดาของเขาเล่นชู้เธอผู้ที่ให้กำเนิดเขาทั้งหลายได้ประพฤติความอับอายเพราะนางกล่าวว่า ‘ฉันจะตามคนรักของฉันไปผู้ให้อาหารและน้ำแก่ฉันเขาให้ขนแกะและป่านแก่ฉัน ทั้งน้ำมันและของดื่ม’
6. เพราะเหตุนี้ เราจะเอาหนามไก่ให้สะทางของนางไว้เราจะสร้างกำแพงกั้นนางไว้เพื่อมิให้นางหาทางของนางพบ
7. นางจะไปตามบรรดาคนรักของนางแต่ก็จะตามไม่ทันนางจะเที่ยวเสาะหาเขาทั้งหลายแต่นางก็จะไม่พบเขาแล้วนางจะว่า ‘ฉันจะไปหาผัวคนแรกของฉันเพราะแต่ก่อนนั้นฐานะฉันยังดีกว่าเดี๋ยวนี้’
8. แต่นางหาทราบไม่ว่าเราเป็นผู้ให้ข้าว เหล้าองุ่น และน้ำมันและได้ให้เงินและทองแก่นางซึ่งเขาใช้สำหรับพระบาอัล
9. เพราะฉะนั้นเราจะเรียกข้าวคืนตามกำหนดฤดูกาลและเรียกเหล้าองุ่นคืนตามฤดูและเราจะเรียกขนแกะและป่านของเราซึ่งให้เพื่อใช้ปกปิดกายเปลือยเปล่าของนางนั้นคืนเสีย
10. คราวนี้เราจะเผยความลามกของนางต่อหน้าคนรักของนางและไม่มีใครช่วยให้นางพ้นมือเราได้
11. เราจะให้ความร่าเริงของนางสิ้นสุดลงทั้งเทศกาลเลี้ยง เทศกาลขึ้นหนึ่งค่ำ วันสะบาโตและบรรดาเทศกาลทั้งสิ้นของนาง
12. เราจะให้เถาองุ่นและต้นมะเดื่อของนางร้างเปล่าที่นางคุยว่า‘นี่แหละเป็นสินจ้างของฉันซึ่งคนรักของฉันให้ฉัน’เราจะทำให้กลายเป็นป่าและสัตว์ป่าทุ่งจะกินเสีย
13. เราจะทำโทษนางเนื่องในวันเทศกาลเลี้ยงพระบาอัลเมื่อนางเผาเครื่องหอมบูชาพระนั้นแล้วก็แต่งกายของนางด้วยแหวนและทองรูปพรรณและติดตามบรรดาคนรักของนางไปและลืมเราเสีย พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ
14. “ดูเถิด เหตุนี้เราจะเกลี้ยกล่อมนางพานางเข้าไปในถิ่นทุรกันดารและปลอบใจนาง