1. จงเป่าเขาสัตว์ที่ในศิโยนจงเปล่งเสียงปลุกบนภูเขาบริสุทธิ์ของข้าพเจ้าให้ชาวแผ่นดินทั้งสิ้นตัวสั่นเพราะวันแห่งพระเจ้ากำลังมาแล้ว ใกล้เข้ามาแล้ว
2. เป็นวันแห่งความมืดและความมืดครึ้มเป็นวันที่มีเมฆและความมืดทึบประชากรจำนวนมากและมีกำลังยิ่งปกคลุมอยู่บนภูเขาดำทะมื่นไปหมดตั้งแต่สมัยโบราณก็ไม่เคยมีเหมือนอย่างนี้และตั้งแต่นี้ไปก็จะไม่มีอีกตลอดปีทั้งหลายชั่วชาติพันธุ์
3. ไฟเผาผลาญอยู่ข้างหน้ามันทั้งหลายและเปลวไฟไหม้อยู่ข้างหลังแผ่นดินนั้นเหมือนสวนเอเดน ก่อนหน้ามันทั้งหลายพอให้หลังมันไปแล้วก็เป็นถิ่นทุรกันดารที่ร้างเปล่าไม่มีอะไรรอดพ้นมันเลย
4. ร่างของมันทั้งหลายเหมือนร่างของพวกม้ามันวิ่งเหมือนกับม้าสงคราม
5. เหมือนอย่างเสียงรถรบมันเผ่นอยู่บนยอดเขาเหมือนเสียงแตกของเปลวไฟที่ไหม้ตอข้าวเหมือนกองทัพอันเข้มแข็งแปรกระบวนเข้าสงคราม
6. เมื่อชนชาติทั้งหลายเห็นมันก็กระสับกระส่ายใบหน้าทุกคนก็ซีดเซียว
7. มันทั้งหลายวิ่งเหมือนทหารและปีนกำแพงเหมือนนักรบต่างก็เดินไปตามทางของตัวมันไม่แตกแถวออกไป
8. มันทั้งหลายไม่รวนกันเลยต่างก็เดินอยู่ในทางของตนมันตะลุยฝ่าอาวุธไม่มีอะไรยับยั้ง
9. มันกระโดดเข้าในเมืองมันวิ่งอยู่บนกำแพงเมืองมันปีนเข้าไปในบ้านเรือนมันเข้าไปทางหน้าต่างเหมือนกับโจร
10. แผ่นดินโลกหวั่นไหวต่อหน้ามันฟ้าสวรรค์สั่นสะเทือนดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็มืดไปดวงดาวก็อับแสง
11. พระเจ้าทรงส่งพระสุรเสียงต่อกองทัพของพระองค์กองทัพของพระองค์ใหญ่โตยิ่งนักผู้ที่กระทำตามพระวจนะของพระองค์นั้นมีเดชานุภาพมากเพราะว่าวันของพระเจ้าเป็นวันใหญ่โตและน่ากลัวยิ่งนักผู้ใดเล่าจะทนอยู่ได้
12. พระเจ้าตรัสว่า “ถึงกระนั้นก็ดีเจ้าทั้งหลายจงกลับมาหาเราเสียเดี๋ยวนี้ ด้วยความเต็มใจด้วยการอดอาหาร ด้วยการร้องไห้ และด้วยการโอดครวญ
13. จงฉีกใจของเจ้า มิใช่ฉีกเสื้อผ้าของเจ้า”จงหันกลับมาหาพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านทั้งหลายเพราะว่าพระองค์ทรงกอปรด้วยพระคุณและทรงพระกรุณาทรงกริ้วช้าและบริบูรณ์ด้วยความรักมั่นคงและทรงกลับพระทัยไม่ลงโทษ
14. ใครจะรู้ได้ พระองค์อาจจะทรงกลับและเปลี่ยนพระทัยและทรงอำนวยพระพรไว้คือให้มีธัญญบูชาและเครื่องดื่มบูชาสำหรับถวายแด่พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านแล้ว
15. จงเป่าเขาสัตว์ที่ในศิโยนจงเตรียมทำพิธีอดอาหารจงเรียกประชุมตามพิธี
16. จงรวบรวมบรรดาประชาชนจงชำระชุมนุมชนให้บริสุทธิ์จงประชุมบรรดาผู้ใหญ่จงรวบรวมเด็กๆแม้ว่าเด็กที่ยังกินนมจงให้เจ้าบ่าวออกจากเรือนหอและเจ้าสาวออกจากห้องของตน
17. ให้ปุโรหิต คือผู้ปรนนิบัติพระเจ้าคร่ำครวญอยู่ระหว่างเฉลียงและแท่นบูชาให้ทูลว่า “ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงเวทนาประชากรของพระองค์ขออย่าทรงกระทำให้มรดกของพระองค์ที่เขาประณามกันและเป็นที่เยาะเย้ยในท่ามกลางประชาชาติควรหรือที่เขาจะกล่าวท่ามกลางชนชาติทั้งหลายว่า‘พระเจ้าของเขาอยู่ที่ไหน’ ”