พันธสัญญาเดิม

พันธสัญญาใหม่

โย‌ชู‌วา 17:4-17 ฉบับ1971 (TH1971)

4. เขา​เข้า​มา​หา​เอ‌เล‌อา‌ซาร์ ปุโร‌หิต​และ​โย‌ชู‌วา​บุตร​นูน​และ​บรร‌ดา​ประ‌มุข​แล้ว​กล่าว​ว่า “พระ‍เจ้า​ได้​ทรง‍บัญ‌ชา​โม‌เสส​ไว้​ว่า ให้​ข้าพ‌เจ้า​ทั้ง‍หลาย​รับ​ส่วน​มร‌ดก​ใน หมู่​ญาติ​พี่‍น้อง​ของ​ข้าพ‌เจ้า​ทั้ง‍หลาย​ได้” ดัง‍นั้น​ท่าน​จึง​ให้​มร‌ดก​แก่​คน​เหล่า‍นี้​ใน​หมู่​พี่‍น้อง ของ​บิดา​ของ​เขา​ตาม​พระ‍บัญ‌ญัติ​แห่ง​พระ‍เจ้า

5. ดัง‍นี้​แหละ​ส่วน​ที่​ตก​แก่​คน​มนัส‌เสห์​จึง​มี​สิบ​ส่วน นอก‍เหนือ​ดินแดน​กิ‌เล‌อาด และ​บา‌ชาน​ซึ่ง​อยู่​ฟาก​ตะวัน‍ออก​ของ​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดน

6. เพราะ​ว่า​บุตรี​ของ​มนัส‌เสห์​ก็​ได้​รับ​มร‌ดก​พร้อม​กับ บุตร‍ชาย​ของ​ท่าน​ด้วย แผ่น‍ดิน​กิ‌เล‌อาด​นั้น​ได้​ตก​เป็น​ส่วน​ของ​บุตร‍หลาน มนัส‌เสห์​ที่​เหลือ​อยู่

7. เขต‍แดน​ของ​มนัส‌เสห์​ตั้ง‍ต้น​จาก​อา‌เชอร์​จน​ถึง​มิค‌เม‌ธัท ซึ่ง​อยู่​ทาง​ทิศ​ตะวัน‍ออก​ของ​เมือง​เช‌เคม​แล้ว​พรมแดน​ก็​ยื่น ไป​ทาง​ทิศ​ใต้ ถึง​ที่​ของ​ชาว‍เมือง​เอน‌ทัป‌ปู‌วาห์

8. แผ่น‍ดิน​เมือง​ทัป‌ปู‌วาห์​เป็น​ของ​มนัส‌เสห์ แต่​ตัว‍เมือง​ทัป‌ปู‌วาห์​ซึ่ง​อยู่​ที่​พรมแดน ของ​มนัส‌เสห์​นั้น​เป็น​ของ​พงศ์‍พันธุ์​เอฟ‌รา‌อิม

9. แล้ว​พรมแดน​ก็​ลง​ไป​ถึง​ลำ‍ธาร​คา‌นาห์​หัว‍เมือง​เหล่า‍นี้ ซึ่ง​อยู่​ทาง​ทิศ​ใต้​ลำ‍ธาร​ใน​ท่าม‍กลาง​หัว‍เมือง​ของ มนัส‌เสห์​นั้น​เป็น​ของ​เอฟ‌รา‌อิม แล้ว​พรมแดน​ของ​มนัส‌เสห์​ก็​ขึ้น​ไป​ทาง​ด้าน​เหนือ​ของ​ลำ‍ธาร​ไป สิ้น‍สุด​ลง​ที่​ทะเล

10. แผ่น‍ดิน​ทาง​ด้าน​ใต้​เป็น​ของ​เอฟ‌รา‌อิม และ​แผ่น‍ดิน​ทาง​ด้าน​เหนือ​เป็น​ของ​มนัส‌เสห์​มี​ทะเล​เป็น​พรมแดน ทาง​เหนือ​จด​ดินแดน​อา‌เชอร์ และ​ทาง​ทิศ​ตะวัน‍ออก​จด​อิส‌สา‌คาร์

11. ใน​เขต​อิส‌สา‌คาร์​และ​ใน​อา‌เชอร์​นั้น มนัส‌เสห์​ยัง​มี​เมือง​เบธ‌ชาน​กับ​ชน‍บท​ของ​เมือง​นั้น และ​เมือง​อิบ‌เล‌อัม​กับ​ชน‍บท​ของ​เมือง​นั้น​และ ชาว‍เมือง​โดร์​กับ​ชน‍บท​ของ​เมือง​นั้น และ​ชาว‍เมือง​เอน‌โดร์​กับ​ชน‍บท​ของ​เมือง​นั้น และ​ชาว‍เมือง​ทา‌อา‌นาค​กับ​ชน‍บท​ของ​เมือง​นั้น และ​ชาว‍เมือง​เม‌กิด‌โด​กับ​ชน‍บท​ของ​เมือง​นั้น คือ​ภูเขา​ทั้ง​สาม​ยอด

12. แต่​คน​มนัส‌เสห์​ยัง​ขับ‍ไล่​และ​ยึด​ครอง​เมือง​เหล่า‍นั้น​ไม่​ได้ ด้วย​คน​คา‌นา‌อัน​ยัง​ขืน​อา‌ศัย​อยู่​ใน​แผ่น‍ดิน​นั้น

13. แต่​เมื่อ​คน​อิส‌รา‌เอล​เข้ม‍แข็ง​ขึ้น​แล้ว ก็​ได้​เกณฑ์​คน​คา‌นา‌อัน​ให้​ทำ‍งาน​โย‌ธา และ​มิ‍ได้​ขับ‍ไล่​ให้​เขา​ออก​ไป​เสีย​ที‍เดียว

14. คน​เผ่า​โย‌เซฟ​ได้​พูด​กับ​โย‌ชู‌วา​ว่า “เหตุ​ไฉน​ท่าน​จึง​แบ่ง​ให้​ข้าพ‌เจ้า​มี​แต่​ส่วน​เดียว​เป็น​มร‌ดก แม้‍ว่า​ข้าพ‌เจ้า​มี​คน​มาก‍มาย​เพราะ​ว่า​พระ‍เจ้า​ได้​ทรง อวย‍พระ‍พร​แก่​พวก​ข้าพ‌เจ้า​มา​จน​บัด‍นี้​แล้ว”

15. ฝ่าย​โย‌ชู‌วา​ตอบ​เขา​ว่า “ถ้า​เจ้า​มี​คน​มาก‍มาย พวก​เจ้า​จง​เข้า​ไป​ใน​ป่า​แผ้วถาง​เอา​เอง ที่​ใน​แผ่น‍ดิน​ของ​คน​เป‌ริสซี​และ​คน​เร‌ฟา‌อิม เพราะ​ว่า​แดน​เทือก‍เขา​ของ​คน​เอฟ‌รา‌อิม​เป็น​ที่​แคบ”

16. คน​เผ่า​โย‌เซฟ​พูด​ว่า “แดน​เทือก‍เขา​นี้​ไม่​พอ​สำ‌หรับ​พวก​เรา ฝ่าย​คน​คา‌นา‌อัน​ซึ่ง​อยู่​ใน​ที่‍ราบ​มี​รถ‍รบ ทำ​ด้วย​เหล็ก​ทั้ง​ที่​อยู่​ใน​เบธ‌ชาน​กับ​ชน‍บท ของ​เมือง​นั้น​กับ​ที่​อยู่​ใน​หุบ‍เขา​ยิส‌เร‌เอล”

17. แล้ว​โย‌ชู‌วา​จึง​กล่าว​แก่​พงศ์‍พันธุ์​โย‌เซฟ คือ​เอฟ‌รา‌อิม​และ​มนัส‌เสห์​ว่า “ท่าน​ทั้ง‍หลาย​เป็น​พวก​ที่​มี​คน​มาก​และ​มี​กำ‌ลัง​มหา‍ศาล ท่าน​จะ​มี​ส่วน​แบ่ง​แต่​ส่วน​เดียว​ก็​หา​มิ‍ได้

อ่านบทที่สมบูรณ์ โย‌ชู‌วา 17