11. นี่แน่ะ พระองค์ทรงผ่านไป และข้าหาเห็นพระองค์ไม่พระองค์ทรงเลยไป และข้าหาสังเกตเห็นไม่
12. ดูเถิด พระองค์ทรงฉวยไป ใครจะห้ามพระองค์ได้ใครจะทูลพระองค์ว่า ‘พระองค์ทรงกระทำอะไรนั่น’
13. “พระเจ้าจะไม่ทรงหันพระพิโรธของพระองค์กลับต่อพระองค์ เหล่าสมุนของความอหังการต้องกราบอยู่
14. แล้วข้าจะตอบพระองค์ได้อย่างไรจะเลือกถ้อยคำอะไรมาโต้ตอบพระองค์
15. แม้ว่าข้าไร้ผิด ข้าก็ตอบพระองค์ไม่ได้ข้าจะต้องขอพระกรุณาต่อโจทก์ของข้า
16. ถ้าข้าร้องทูลต่อพระองค์ และพระองค์ทรงตอบข้าข้าจะไม่เชื่อว่า พระองค์ทรงฟังเสียงของข้า
17. เพราะพระองค์ทรงขยี้ข้าด้วยพายุและทวีบาดแผลของข้าโดยไม่มีเหตุ
18. พระองค์จะไม่ทรงให้ข้าหายใจได้แต่เติมความขมขื่นให้ข้าเต็ม
19. ถ้าเป็นการประลองกำลัง ก็ดูพระองค์ซิถ้าเป็นเรื่องการพิพากษา ใครจะนัดฟ้องพระองค์ได้
20. ถึงแม้ข้าชอบธรรม ปากของข้า จะกล่าวโทษข้าแม้ว่าข้าจะดีรอบคอบ พระองค์จะพิสูจน์ว่าข้าบกพร่อง
21. ข้าดีรอบคอบ ข้าไม่ไยดีในตัวข้าข้าเกลียดชีวิตของข้า
22. ก็เหมือนกันหมด เพราะฉะนั้นข้าจึงว่าพระองค์ทรงทำลายทั้งคนดีรอบคอบและคนอธรรม
23. เมื่อภัยพิบัตินำความตายมาโดยฉับพลันพระองค์ทรงเยาะเย้ยความลำบากยากเย็นของผู้ไร้ผิด
24. แผ่นดินโลกนี้ทรงมอบไว้ในมือของคนอธรรมพระองค์ทรงปิดหน้าบรรดาผู้วินิจฉัยโลกถ้าไม่ใช่พระองค์ แล้วใครเล่า
25. “วันทั้งหลายของข้าพระองค์เร็วกว่านักวิ่งมันพ้นไป มันไม่เห็นสิ่งดีอะไร
26. มันผ่านไปอย่างกับเรือเร็วดังนกอินทรีโฉบลงบนเหยื่อ
27. ถ้าข้าพระองค์ว่า ‘ข้าจะลืมคำร้องทุกข์ของข้าข้าจะทิ้งหน้าเศร้าของข้าเสียและเบิกบาน’
28. ข้าพระองค์เกิดกลัวบรรดาความทุกข์ของข้าพระองค์เพราะข้าพระองค์ทราบว่า พระองค์จะไม่ถือว่าข้าพระองค์ไร้ผิด
29. ข้าพระองค์จะถูกกล่าวโทษข้าพระองค์ตรากตรำเปล่าๆทำไม
30. ถ้าข้าพระองค์ชำระตัวของข้าพระองค์ด้วยหิมะและล้างมือของข้าพระองค์ด้วยน้ำด่าง