1. “มนุษย์ที่เกิดมาโดยผู้หญิงก็อยู่แต่น้อยวันและเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจ
2. เขาออกมาเหมือนดอกไม้ แล้วก็เหี่ยวแห้งไปเขาลี้ไปอย่างเงา และไม่อยู่ต่อไปอีก
3. และพระองค์ทรงลืมพระเนตรมองคนอย่างนี้หรือและนำเขามาในการพิพากษาของพระองค์หรือ
4. ใครจะเอาสิ่งสะอาด ออกมาจากสิ่งไม่สะอาดได้ไม่มีใครสักคน
5. วันเวลาของเขาถูกกำหนดไว้เสียแล้วและจำนวนเดือนของเขาก็อยู่กับพระองค์พระองค์ทรงกำหนดขอบเขตของเขาไม่ให้เขาผ่านไปได้
6. ฉะนั้น ขอทรงหันพระพักตร์ไปจากเขา และทรงเลิกเถิดพระเจ้าข้าเพื่อให้เขาชื่นบานด้วยวันของเขาอย่างลูกจ้าง
7. “เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวังถ้ามันถูกตัดลง มันก็แตกหน่ออีกและหน่ออ่อนของมันจะไม่หยุดยั้ง
8. ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดินและตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน
9. แต่พอได้กลิ่นไอของน้ำ มันจะงอกและแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน