1. “มนุษย์ที่เกิดมาโดยผู้หญิงก็อยู่แต่น้อยวันและเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจ
2. เขาออกมาเหมือนดอกไม้ แล้วก็เหี่ยวแห้งไปเขาลี้ไปอย่างเงา และไม่อยู่ต่อไปอีก
3. และพระองค์ทรงลืมพระเนตรมองคนอย่างนี้หรือและนำเขามาในการพิพากษาของพระองค์หรือ
4. ใครจะเอาสิ่งสะอาด ออกมาจากสิ่งไม่สะอาดได้ไม่มีใครสักคน
5. วันเวลาของเขาถูกกำหนดไว้เสียแล้วและจำนวนเดือนของเขาก็อยู่กับพระองค์พระองค์ทรงกำหนดขอบเขตของเขาไม่ให้เขาผ่านไปได้
6. ฉะนั้น ขอทรงหันพระพักตร์ไปจากเขา และทรงเลิกเถิดพระเจ้าข้าเพื่อให้เขาชื่นบานด้วยวันของเขาอย่างลูกจ้าง
7. “เพราะสำหรับต้นไม้ก็มีความหวังถ้ามันถูกตัดลง มันก็แตกหน่ออีกและหน่ออ่อนของมันจะไม่หยุดยั้ง
8. ถึงรากของมันจะแก่อยู่ในดินและตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน
9. แต่พอได้กลิ่นไอของน้ำ มันจะงอกและแตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน
10. แต่มนุษย์ตาย และล้มพังพาบเออ มนุษย์สิ้นลมหายใจและเขาอยู่ที่ไหนเล่า
11. น้ำขาดจากทะเลสาบไปและแม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด
12. ฉันนั้นแหละ มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีกจนท้องฟ้าไม่มีอีก เขาก็ไม่ตื่นขึ้นและปลุกเขาก็ไม่ได้
13. โอ หากพระองค์ทรงซ่อนข้าพระองค์ไว้ใน แดนคนตายก็จะดีใคร่จะให้พระองค์ทรงปกปิดข้าพระองค์ไว้จน พระพิโรธพระองค์พ้นไปใคร่จะให้พระองค์ทรงกำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และทรงระลึกถึงข้าพระองค์
14. ถ้ามนุษย์ตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกหรือข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์จนกว่าการปลดปล่อยของข้าพระองค์จะมาถึง
15. พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์ พระหัตถกิจของพระองค์
16. แต่พระองค์ทรงนับก้าวของข้าพระองค์พระองค์มิได้ทรงจ้องจับผิดข้าพระองค์หรือ
17. การทรยศของข้าพระองค์นั้นทรงใส่ไว้ในถุงที่ผนึกตราและพระองค์ทรงมัดความบาปผิดของข้าพระองค์ไว้