1. พระวจนะของพระเจ้ามาถึงข้าพเจ้าอีกว่า
2. “เจ้า บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย พระเจ้าตรัสกับแผ่นดินอิสราเอลดังนี้ว่า อวสาน ความสิ้นสุดได้มาถึงทั้งสี่มุมของแผ่นดินแล้ว
3. บัดนี้ความสิ้นสุดก็มาถึงเจ้า และเราจะปล่อยให้ความกริ้วของเรามาเหนือเจ้า ทั้งหลายและ จะพิพากษาเจ้าให้สมกับทางประพฤติของเจ้า และเราจะลงทัณฑ์เจ้าเพราะความลามกทั้งหลายของเจ้า
4. นัยน์ตาของเราจะไม่ปรานีเจ้า และเราก็จะไม่สงสาร แต่เราจะลงทัณฑ์เจ้าให้สมกับทางประพฤติของเจ้า ขณะเมื่อสิ่งลามกยังอยู่ท่ามกลางเจ้า แล้วเจ้าจะทราบว่า เราคือพระเจ้า
5. “พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า วิบัติแล้ว วิบัติเล่า ดูเถิด วิบัติมาถึงแล้ว
6. ความสิ้นสุดมาถึงแล้ว อวสานนั้นมาถึง มันตื่นขึ้นต่อสู้เจ้า ดูเถิด วิบัติมาถึงแล้ว
7. ชาวแผ่นดินเอ๋ย ชะตาร้ายของเจ้ามาถึงแล้ว เวลามาถึงแล้ว วันก็ใกล้เข้ามาคือวันแห่งความโกลาหล และไม่ใช่เสียงโห่ร้องยินดีที่บนภูเขา
8. บัดนี้ ไม่ช้าแล้วเราจะระบายความพิโรธของเราออกเหนือเจ้า และปล่อยให้ความกริ้วของเรามีต่อเจ้าจนมอดลง และพิพากษาเจ้าให้สมกับการประพฤติของเจ้า และเราจะลงโทษเจ้าเพราะความลามกทั้งสิ้นของเจ้า
9. นัยน์ตาของเราจะไม่ปรานี และเราจะไม่สงสาร เราจะลงโทษเจ้าให้สมกับการประพฤติของเจ้าขณะเมื่อ สิ่งลามกของเจ้ายังอยู่ท่ามกลางเจ้า แล้วเจ้าจะทราบว่า เราคือพระเจ้าผู้โบยตี
10. “ดูเถิด วันนั้น ดูเถิด มาถึงแล้ว ชะตาร้ายของเจ้าออกมาแล้ว พลองอธรรมก็บาน ความเย่อหยิ่งก็ผลิดอก
11. ความทารุณได้เจริญเป็นพลองอธรรม จะไม่มีใครเหลืออยู่เลย ความอุดมสมบูรณ์ของเขาก็ไม่มี ความมั่งคั่งของเขาก็ไม่มี ความเป็นผู้ใหญ่ในพวกเขาก็ไม่มี
12. เวลานั้นมาถึงแล้ว วันนั้นก็ใกล้เข้า อย่าให้ผู้ซื้อดีใจ อย่าให้ผู้ขายเสียใจ เพราะพระพิโรธอยู่เหนือประชากรของเธอ
13. เพราะว่าผู้ขายจะไม่ได้กลับไปยังสิ่งที่เขาได้ขายไป ขณะเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ เพราะว่านิมิตนั้นก็เกี่ยวข้องกับประชากร ทั้งมวลและจะไม่หันกลับ และเพราะความบาปผิดของเขา จึงไม่มีผู้ใดรักษาชีวิตไว้ได้
14. “เขาได้เป่าแตรแล้ว และได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อม แต่ไม่มีใครเข้าสงคราม เพราะว่าพิโรธของเราอยู่เหนือประชากรของเธอ
15. ดาบก็อยู่ข้างนอก โรคระบาดและความอดอยากก็อยู่ข้างใน ผู้ที่อยู่ในทุ่งนาก็ตายเสียด้วยดาบ และผู้ที่อยู่ในเมืองความอดอยากและโรคระบาดก็กินเสีย
16. และถ้ามีผู้หนึ่งผู้ใดรอดตายหนีไปได้เขาจะอยู่บนภูเขา เหมือนนกพิราบแห่งหุบเขา ทุกคนก็ร้องครวญครางเพราะความบาปผิดของตน
17. มือทั้งสิ้นก็อ่อนแอ และเข่าทั้งหมดก็อ่อนเปียก
18. เขาทั้งหลายคาดเอวไว้ด้วยผ้ากระสอบ และความสั่นสะท้านครอบเขาไว้ ความละอายอยู่ที่ใบหน้าของเขาทุกคน และศีรษะของเขาก็ล้านหมด
19. เขาโยนเงินของเขาไปในถนนและทองคำของเขา ก็เหมือนสิ่งที่มลทิน เงินและทองของเขาไม่อาจที่จะช่วยกู้เขาไว้ในวัน แห่งพระพิโรธของพระเจ้า เขาจะให้หายหิว หรือบรรจุให้เต็มท้องด้วยเงินทองก็ไม่ได้ เพราะว่าเป็นสิ่งที่สะดุดให้เขาทำบาปผิด
20. ความโอ่อ่าของสิ่งเหล่านั้น เขาใช้เพื่อเกียรติจอมปลอม เขาใช้สร้างรูปเคารพอันลามก และสิ่งน่าสะอิดสะเอียนของเขา เพราะฉะนั้นเราจะกระทำสิ่งเหล่านั้นให้เป็นสิ่งที่ มลทินแก่เขา
21. และเราจะมอบสิ่งเหล่านั้นไว้ในมือของชน ต่างด้าวให้เป็นของริบ และมอบคนอธรรมในแผ่นดินโลกให้เป็นของปล้นได้ และเขาทั้งหลายจะกระทำให้เป็นมลทิน
22. เราจะหันหน้าของเราไปเสียจากเขาด้วย เขาจึงจะกระทำสถานประเสริฐของเราให้สาธารณ์ โจรจะเข้ามากระทำให้สาธารณ์
23. และกระทำให้เป็นที่ร้างเปล่า“เพราะว่าแผ่นดินนั้นเต็มด้วยคดีที่แปดเปื้อนด้วยโลหิต และเมืองก็เต็มด้วยความทารุณ
24. ฉะนั้นเราจะนำประชาชาติที่ชั่วร้ายที่สุด มาถือกรรมสิทธิ์บ้านเรือนของเขา และเราจะให้ทิฐิของคนที่แข็งแรงนั้นสิ้นสุดลง และสถานที่บริสุทธิ์ของเขาจะเป็นมลทิน
25. เมื่อความวิตกมาถึง เขาจะแสวงสันติภาพ แต่ก็ไม่มีเลย
26. วิบัติมาถึงแล้ว วิบัติมาถึงอีก กิตติศัพท์เกิดตามกิตติศัพท์ เขาแสวงหานิมิตจากผู้เผยพระวจนะ แต่พระธรรมก็พินาศไปจากปุโรหิต และคำปรึกษาก็ปลาตไปจากพวกผู้ใหญ่
27. พระราชาก็ไว้ทุกข์ และเจ้านายก็คลุมกายด้วยความทอดอาลัย และมือของราษฎรก็สั่นเทา เราจะกระทำแก่เขาตามทางของเขา และเราจะพิพากษาเขาตามหลักการพิพากษาของเขา และเขาจะทราบว่าเราคือพระเจ้า”