26. ฝีกรรเชียงของเจ้านำเจ้าออกไปที่ในทะเลลึกลมตะวันออกทำให้เจ้าอับปางในท้องทะเล
27. ทรัพย์สินของเจ้า ของขายของเจ้า สินค้าของเจ้าลูกเรือของเจ้า และต้นหนของเจ้าช่างไม้ประจำของเจ้า ผู้ค้าสินค้าของเจ้านักรบทั้งสิ้นของเจ้าผู้อยู่ในเจ้าพร้อมกับพรรคพวกทั้งสิ้นของเจ้าที่อยู่ท่ามกลางเจ้าจมลงในท้องทะเลในวันล่มจมของเจ้า
28. แผ่นดินก็สั่นสะท้านเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของต้นหนของเจ้า
29. ผู้ที่ถือกรรเชียงก็ลงมาจากเรือของเขาพวกลูกเรือและต้นหนมายืนอยู่บนฝั่งทั้งหมด
30. และพิลาปร่ำไห้เพราะเจ้า และร้องไห้หนักหนาเขาเหวี่ยงฝุ่นขึ้นศีรษะของเขาและกลิ้งเกลือกอยู่ที่กองขี้เถ้า
31. เขาโกนผมเพราะเจ้าและเอาผ้ากระสอบคาดเอวไว้เขาร้องไห้เพราะเจ้าด้วยจิตใจอันขมขื่นกับไว้ทุกข์หนัก
32. ในการพิลาปร่ำไห้นั้น เขาเปล่งเสียงบทคร่ำครวญเพื่อเจ้าและได้ร้องทุกข์เพื่อเจ้าว่า‘มีผู้ใดหรือที่ถูกทำลายเหมือนเมืองไทระในท่ามกลางทะเล
33. เมื่อสินค้าของเจ้ามาจากทะเลก็กระทำให้ชนชาติทั้งหลายเป็นอันมากพอใจเจ้าได้กระทำให้บรรดากษัตริย์แห่งโลกมั่งคั่งด้วยสมบัติและสินค้าอันอุดมของเจ้า
34. บัดนี้ เจ้าอับปางเสียด้วยทะเลในห้วงน้ำลึกสินค้าของเจ้าและลูกเรือของเจ้า ได้จมลงพร้อมกับเจ้า
35. พวกชาวแผ่นดินชายทะเลทั้งสิ้นก็ตกตะลึงเพราะเจ้ากษัตริย์ทั้งหลายของเมืองนั้นก็กลัวยิ่งนักดวงหน้าก็ซีดเซียว
36. พ่อค้าท่ามกลางชนชาติทั้งหลายโห่เจ้าเจ้าสูญสิ้นลงอย่างน่าครั่นคร้ามและจะไม่ดำรงอยู่อีกต่อไปเป็นนิตย์’ ”